Gideon potarł łuk brwiowy, czując narastający ból głowy. Po dłuższej chwili westchnął w końcu i złagodził ton. – Puść, zabiorę cię na górę, żebyś odpoczęła. – Nie chcę. Nell oplotła ramiona wokół jego szyi i wtuliła twarz w jego pierś, niczym tonący chwytający się ostatniej deski ratunku. Przez sześć lat Jason odmawiał dotykania jej. Kiedyś głupio myślała, że to dlatego, iż ją szanuje i o nią dba. Jednak teraz wiedziała, że po prostu uważał ją za sztywną i nieinteresującą. W jego oczach, pod tą skórą, nie różniła się niczym od mężczyzny. Sama myśl o tym sprawiła, że jej dumę przeszył bezlitosny ból. Jakby chcąc coś udowodnić, przytuliła mężczyznę i ponownie pocałowała jego usta. Tym razem nie było to tak delikatne jak wcześniej. Wzięła jego wargi w swoje, delikatnie je gryząc i liżąc. Jej gęste rzęsy, przypominające wachlarze, drżały lekko i ocierały się o skórę jego twarzy, wywołując delikatne łaskotanie. Całe ciało Gideona zesztywniało. Napięte struny w jego umyśle pękały jedna po drugiej. Po walce z naturą poniósł klęskę; wyciągnął rękę i chwycił ją za podbródek. Oddychał ciężko. – Nell Jennings! Czy wiesz, co robisz? Nell puściła jego usta i zachlipała z bólu, czując uścisk na brodzie. Spojrzała na niego mokrymi, oskarżycielskimi oczami, niczym zraniony jelonek. Powiedziała pewnie: – Wiem! Idę z tobą do łóżka! Gideon prychnął mieszaniną gniewu i śmiechu. Jego oczy były ciemne, a głos przerażająco niski. – Jesteś pewna? Nell przez chwilę była oszołomiona, zanim skinęła głową. – Dobrze! W takim razie cię zadowolę. Na drugim piętrze Leith Gardens. Drzwi do sypialni zostały otwarte z hukiem. Położył ją na łóżku i obsypał pocałunkami, przesuwając się w dół. Ubrania były rozrzucone po całej podłodze. Nell westchnęła cicho. Jej ciało płonęło, a w głowie jej się kręciło. Nie potrafiła odróżnić, czy jest we śnie, czy w rzeczywistości. Chrapliwy głos mężczyzny rozbrzmiał jej przy uchu. – Daję ci ostatnią szansę. Jesteś pewna, że chcesz ze mną spać? Nell skinęła głową jak w transie. Gideon otworzył szufladę szafki nocnej i wyjął dokument. – Dobrze. Najpierw to podpisz. Nell spojrzała na papier zamglonym wzrokiem. – Co? – Certyfikat to najbardziej fundamentalny wyraz szacunku, jaki mężczyzna może okazać swojej ulubionej kobiecie. Patrzyła na niego tępo i nie do końca rozumiała, o co mu chodzi, ale pod wpływem alkoholu, wciąż zdezorientowana, podpisała dokument. Patrząc na dwa wyraźne słowa na papierze, Gideon uniósł kąciki ust z satysfakcją i schował dokument z powrotem do szuflady. Następnie ponownie mocno pocałował jej usta. Pokój wypełnił się urokiem i delikatnością. … Następnego dnia Nell obudził ból. Jej ciało było tak obolałe, jakby przejechało po niej kilka ciężarówek. Bolało ją dosłownie wszystko. Z wielkim trudem usiadła na łóżku i stwierdziła, że jej gardło jest niezwykle suche. Widząc szklankę wody na szafce nocnej, chwyciła ją i wypiła bez zastanowienia. Ciepła woda spłynęła do żołądka, co sprawiło, że poczuła się znacznie lepiej, a mgliste wspomnienia z zeszłej nocy zaczęły stopniowo powracać. Potarła głowę, pamiętając niewyraźnie, że wsiadła do samochodu z jakimś mężczyzną. Wydawało jej się również, że zrobiła coś niesamowitego po tym, jak sprowokowały ją kolejne telefony od Jasona i Celine. Nell podskoczyła i gwałtownie uniosła kołdrę. Choć była na to przygotowana, nie mogła powstrzymać przerażenia na widok gęstych, fioletowych śladów miłosnych na całym ciele. „Ahhh—! Jak to się stało?!” Z frustracji pociągnęła się za włosy. W tym momencie nagle rozległo się „kliknięcie”. Nell drgnęła i pospiesznie naciągnęła na siebie kołdrę. – Kto tam? Drzwi sypialni otworzyły się i do środka wszedł smukły mężczyzna pewnym krokiem. Oczy Nell rozszerzyły się gwałtownie. Choć jej wspomnienia z zeszłej nocy były zamazane, mgliście pamiętała, z jakim mężczyzną spała. Gideon Leith ubrany był dziś w czarny garnitur i nieskazitelnie białą koszulę. Guziki miał skrupulatnie zapięte pod samą szyję, wyglądał przystojnie i wykwintnie. Cała jego postać emanowała chłodną aurą. W rękach trzymał komplet damskich ubrań. Nawet widząc ją obudzoną, na jego twarzy nie malowało się zbyt wiele emocji. Położył ubrania na łóżku i powiedział cicho: – Przebierz się i zejdź na śniadanie. Nell zawołała za nim. – O... o zeszłej nocy... Gideon odwrócił się od niej, a jego usta wykrzywiły się nieznacznie, ale głos pozostał obojętny i chłodny. – Porozmawiamy na dole. Następnie wyszedł. Po dżentelmeńsku zamknął też za sobą drzwi. Nell przez chwilę siedziała osłupiała, zanim nagle opadła na łóżko. Chwyciła poduszkę, przycisnęła ją do twarzy i krzyknęła bezgłośnie. Choć jej pamięć była nieco fragmentaryczna, wciąż pamiętała urywki. Składając w całość rozproszone wspomnienia, mgliście zdawała sobie sprawę z tego, co zrobiła. „Ahhh! Co za wstyd!” Jednak, bez względu na to, jak bardzo żałowała, nie było sposobu, by cofnąć czas. Tak więc, po chwili paniki, w końcu wstała z łóżka i z przygnębieniem wzięła ubrania, po czym udała się do łazienki. Pod prysznicem zobaczyła gęsto usiane siniaki na całym ciele i znów się zaczerwieniła. Po kąpieli ubrała się i zeszła na dół, gdzie zobaczyła mężczyznę siedzącego na kanapie w salonie. Salon był bardzo duży i, podobnie jak sypialnia na górze, zaprojektowany w monochromatycznym, nowoczesnym stylu minimalistycznym. Był luksusowy, ale powściągliwy, a okna francuskie z boku były szeroko otwarte. Wiatr, który wpadał do środka, sprawiał, że w pomieszczeniu było nieco chłodno. Być może dlatego, że usłyszał kroki, Gideon odwrócił się. W jego oczach przemknął błysk zdumienia, gdy zobaczył kobietę stojącą na schodach. Nell miała na sobie czarną sukienkę koszulową do kolan, którą jej przyniósł. Dekolt był nieco szeroki, a wokół szyi zawiązana była czarna wstążka. W połączeniu z jej wysoką i proporcjonalną sylwetką wyglądała prosto, a zarazem seksownie. Oczy Gideona pociemniały; wstał i ruszył w stronę jadalni. Nell mogła tylko podążać za nim. Dogoniła go w końcu, gdy wchodzili do jadalni. – Proszę pana, w sprawie zeszłej nocy... Naprawdę przepraszam. Byłam pijana. Gideon odsunął jej krzesło, by mogła usiąść, po czym sam zajął miejsce na drugim końcu stołu. Odpowiedział cicho: – W porządku. Po chwili dodał: – I tak zrobiłem swoje. – Słucham? Nell była zdezorientowana, ale zanim zdążyła zrozumieć, co miał na myśli, z zewnątrz nadszedł inny mężczyzna. Podoszedł do Gideona i z szacunkiem wręczył mu dwie czerwone książeczki. – Panie Prezesie, gotowe. Gideon mruknął i sięgnął, by otworzyć jedną z nich, po czym niedbale podał drugą Nell. – Spójrz. Nell była oszołomiona i podświadomie poczuła, że ta czerwona książeczka wygląda nieco znajomo. „Dlaczego wygląda jak...” Z nagłym kołataniem serca chwyciła ją i nie mogła oderwać wzroku, gdy zobaczyła dwa wyraźne i rzucające się w oczy nazwiska na górze dokumentu wraz ze zdjęciem na czerwonym tle. – C-Co się tutaj dzieje? Gideon zerknął na nią. W porównaniu do jej szoku, on wydawał się znacznie spokojniejszy. Odłożył trzymany w dłoniach akt ślubu na bok i powiedział głębokim głosem: – Zapomniałaś, co podpisałaś? Oczy Nell zrobiły się okrągłe. – Co podpisałam? – Heh! – Jakby przewidując jej reakcję, Gideon postukał w stół. Matthew Starks natychmiast podał dokument. Nell spojrzała na niego. Na dokumencie widniały dwa wyraźnie napisane wielkie słowa: Wniosek o zawarcie małżeństwa.