Dominic — Więc teraz jest czas, żeby mówić, bo już prawie jesteśmy na miejscu. — Mój ton wciąż jest podszyty irytacją. — Chodzi o niedźwiedzia. Moje spojrzenie i ton natychmiast łagodnieją, gdy na nią patrzę. — Mów dalej. Gdy wyjaśnia mi każdy szczegół tego, co stało się z jej matką, i obecność takiego samego niedźwiedzia, moje serce naprawdę trochę pęka. Widzę, że nie jest jej łatwo o tym mówić,