– Rosemary to twoja ciotka – mówi mi Kent, przyjmując szklankę whisky, którą kelner szybko przynosi. Bierze łyk, patrząc na mnie, najwyraźniej pozwalając mi kontynuować rozmowę. Otwieram usta, zastanawiając się, co powiedzieć, ale Rosemary podejmuje wątek za mnie. – Pamiętamy cię, oczywiście, kiedy byłaś dzieckiem – mówi z entuzjazmem, przywołując gestem kilka osób od pobliskiego stolika. Mrugam z