Bianca wzięła Ethana w ramiona. Urzekł ją jego słodki zapach. Powiedziała: „Tak między nami, jestem… uczennicą Laili”. Ethan spojrzał na nią z niewinnymi, szeroko otwartymi oczami. „Mamusiu, to nie ty jesteś Lailą?” Usta Bianki wygięły się w uśmiechu. „Przestałbyś mnie lubić, gdybym nią nie była?” Ethan przez chwilę się zastanawiał, spuszczając głowę, „Laila ma wspaniały głos, a mamusia też. Jeśli mamusia jest uczennicą Laili, to w porządku, że lubię mamusię”. Ethan odpowiedział z powagą: „W porządku, jeśli nie jesteś Lailą”. „Ethan, zawrzyjmy umowę małym palcem. Będę śpiewać tylko dla ciebie. Sza!” Bianca wyciągnęła mały palec. Ethan przekrzywił głowę. „Nie mogę powiedzieć też tatusiowi?” „Nie”. „Dobrze. Obiecuję, że to nasza tajemnica”. Ethan również wyciągnął mały palec. … „Panie Ethanie! Panie Ethanie!” Simon i służący wołali, dysząc. Bianca i Ethan siedzieli na trawniku nad jeziorem, a Ethan był w ramionach Bianki. To było urocze. Jednak służący byli zdumieni. Podobnie jak Simon. „Panie Ethanie!” Ethan był upartym dzieckiem i zachowywał się dobrze tylko wtedy, gdy Colton mu kazał. Ale teraz ten rozpieszczony bachor siedział cicho w ramionach Bianki. Jak to możliwe? Kiedy Ethan zobaczył Biancę po raz pierwszy, znienawidził ją. Jak mogli być teraz tak blisko? „Panie Ethanie, zamrugaj, jeśli ta wieśniaczka cię porwała” – powiedział Simon z niepokojem. Nie mógł wymyślić innej możliwości. Twarz Ethana posmutniała. „O czym ty mówisz?” Simon podszedł bliżej i powiedział: „Bianca, puść pana Ethana”. Służący również krzyknęli: „Czy to ty przyprowadziłaś tu pana Ethana? Czy wiesz, że to niebezpieczne? Pan Ethan jest jedynym synem pana Coltona. Nie możesz sobie pozwolić na konsekwencje”. Bianca wstała, wciąż trzymając Ethana. Powiedziała ze zdziwioną miną: „Nie, to nie tak. Ja… ja po prostu chcę się pobawić z Ethanem”. Ethan nie wiedział, dlaczego Bianca udaje wolniejszą. W każdym razie nie chciał, żeby Bianca była prześladowana. Więc się wściekł. A to mogło mieć poważne konsekwencje. Powiedział z ponurą miną: „Nie macie prawa tak mówić do mojej mamusi. Przeproście ją”. Simon i służący nie chcieli przepraszać wieśniaczki. Ethan zeskoczył na dół i powiedział: „Powiem tatusiowi, że prześladowaliście moją mamusię i mnie, jeśli nie przeprosicie”. Simon i służący wpadli w panikę. „Przepraszamy”. „To nasza wina. Nie powinniśmy byli mówić do pani Gilbert w ten sposób”. Simon wyglądał na zakłopotanego. Wiedział, że Ethan mówi poważnie i nie chciał zostać zwolniony. Simon zapytał z krzywym uśmiechem: „Panie Ethanie, czyżby pana nie porwano?” „Głupcze. Nie zostałem porwany. Byłem zły na tatusia, więc tu przybiegłem. Mamusia mnie znalazła. Powinniście jej podziękować. Gdyby nie ona, uciekłbym z domu. Wtedy moglibyście mnie nie znaleźć”. Słysząc to, Simon oblał się zimnym potem. Byliby zgubieni, gdyby Ethan uciekł z domu. Ethan wyciągnął ręce do Bianki. „Mamusiu, chcę przytulasa”. Bianca podniosła Ethana. Ethan przewrócił na nich oczami i powiedział: „Zjeżdżajcie. Chcę być sam z moją mamusią”. Tłum patrzył na siebie w szoku. Simon machnął ręką i powiedział z bezradnością: „Nie słyszeliście pana Ethana? Zjeżdżajcie!” Ethan wskazał na Simona i powiedział: „Ty też”. „Co?” Oczy Simona rozszerzyły się. Ale musiał słuchać Ethana. Simon i służący odeszli z drżeniem. Ethan spojrzał na Biancę swoimi wilgotnymi oczami. „Mamusiu, czy masz dwie twarze?” Wyglądała głupio w obecności innych ludzi. Ale kiedy była z nim sama, wyglądała mądrze i umiała śpiewać. Dlatego był pewien, że ma dwie twarze. Bianca uśmiechnęła się krzywo i powiedziała: „Tak, mam dwie twarze. To też nasza tajemnica”. Ethan skinął głową. „Nie martw się. Nikomu nic o tobie nie powiem”. „Nawet tatusiowi”. „Nawet tatusiowi, ale…” Ethan spojrzał na Biancę. „Okłamujesz tatusia, prawda? Czy tatuś się nie wścieknie?” Bianca uśmiechnęła się. „Ethan, boisz się, że tatuś się wścieknie?” Ethan prychnął. „Nie boję się”. „Kogo z nas byś wybrał?” To było podchwytliwe pytanie i Ethan nie wiedział, jak na nie odpowiedzieć. Znał tylko Biancę, a wychowywał go Colton. Ethan był rozdarty. „Chcę was oboje”. Bianca nie chciała naciskać na Ethana. W końcu nie było jej z Ethanem przez ostatnie pięć lat. O zmierzchu… Colton wrócił. Poczuł ulgę, słysząc, że Ethan i Bianca się dogadują. Następnie Colton poszedł do swojego gabinetu i zaczął czytać. Bianca została sama w ciemnym pokoju gościnnym po tym, jak służący zabrał Ethana. … Ktoś zapukał do jej okna. Bianca podeszła i zobaczyła na zewnątrz mężczyznę ubranego na czarno. „Quinn? Co ty tu robisz?” „Szefowo, nasz transport został zatrzymany zaraz po przybyciu do Lawville City”. Czoło Bianki zmarszczyło się. „Kto to zrobił?” „Ten… właściciel tego domu. Ludzie Coltona to zrobili” – powiedział Quinn Carlson z zakłopotaniem. Bianca oniemiała. „Szefowo, co powinniśmy teraz zrobić? Towar ma być dostarczony pojutrze. Będziemy musieli zapłacić karę umowną, jeśli nie dostarczymy na czas”. Quinn wyglądał na zmartwionego. „Masz zostać żoną pana Hensleya. Może… porozmawiałabyś z nim?” Bianca zadrwiła. „Nie ma mowy!” Następnie wyszła przez okno i powiedziała: „Zabierz mnie tam. Zobaczę, kto śmie zatrzymywać mój transport”. W międzyczasie… Colton odebrał telefon w gabinecie. „Panie Hensley, nasi ludzie powiedzieli, że zatrzymaliśmy na dokach partię towarów należących do Shadow Media. Wygląda na kontrabandę. Ponieważ Shadow jest naszą konkurencją, powinniśmy dobrze wykorzystać tę okazję, aby zniszczyć Shadow”.