O 21:00. Bianca wyszła z komisariatu policji. Czekał na nią Quinn. – Szefowo, jestem. – Pomachał ręką. Bianca podeszła. Quinn był zmartwiony. – Szefowo, nie byli dla ciebie zbyt surowi, prawda? Bianca pokręciła głową. – Zawiez mnie z powrotem do Hensleyów. – Okej. Colton mógł się zorientować, że zniknęła. Bianca przykleiła sztuczną twarz, rozpuściła włosy, potargała je i przebrała się. Quinn był zaskoczony. – Szefowo, wciąż jesteś szybka. – Oczy na drogę. – A tak przy okazji, słyszałem, że służba w domu Hensleyów cię szuka. Colton jest wściekły. Już się zorientował, że zniknęłaś – zachichotał Quinn. – Dzwoń do mnie pod ten numer, jeśli będziesz miał mi coś do powiedzenia. Nie przychodź do Hensleyów. To mogłoby zrujnować mój plan – powiedziała Bianca płaskim tonem. Miała dwa telefony. Jeden dostała od Coltona i w kontaktach był tylko Colton. A drugi był jej, i zainstalowano urządzenie do wykrywania podsłuchów. Nikt nie mógł jej znaleźć, jeśli ona tego nie chciała. W domu Hensleyów panowała cisza. Bianca zerknęła na stróża. Zdecydowała się wejść przez mur okalający posesję. Jednak zaraz po tym, jak zeskoczyła z muru, zza jej pleców dobiegł dziecinny głos. – Mamo, jest późno. Gdzie byłaś? Bianca odwróciła się zaskoczona. – Ethan, co ty tu robisz? – Wymknąłem się pobawić z Grubasem. Grubas to pulchny kot, którego trzymano w domu Hensleyów. Bianca uśmiechnęła się i podeszła bliżej Ethana. Następnie pogładziła go po włosach i powiedziała: – Na dworze jest zimno. Następnym razem pamiętaj, żeby powiedzieć tacie, żeby się nie martwił. – Ale ty też wymknęłaś się w nocy. Tata się o ciebie martwi. Wszyscy cię szukają. Usta Bianki zadrżały. Nie wiedziała, co powiedzieć. Ethan chwycił Biancę za rękę i powiedział: – Mamo, chodźmy razem do domu. – Okej. ... Na dziedzińcu... Simon omal nie zapłakał z radości, widząc Ethana i Biancę. Nie zostanie zwolniony. Po raz pierwszy tak bardzo pragnął zobaczyć Biancę. Wystąpił naprzód. – Pani Hensley, gdzie pani była? Wystraszyła nas pani. Bianca zatrzymała się z opuszczoną głową. – Ja… zgubiłam się. Simon nie mógł w to uwierzyć. "Dom Hensleyów jest ogromny, ale nie aż tak ogromny, prawda?" – pomyślał. Bianca wpadła w panikę. – Przepraszam. Nie powinnam była wychodzić. Przepraszam. Ethan wyszedł przed Biancę i powiedział: – Nie waż się dokuczać mojej mamie. Zgubiła się. Nic wielkiego. "Dla ciebie to nic wielkiego, ale dla nas to poważna sprawa" – pomyślał Simon. Potem westchnął. – Dobrze, że nic ci się nie stało. Chodźcie z nami. Pan Hensley czeka w domu. Bianca skinęła głową. Simon zaprowadził Biancę i Ethana do holu. Colton siedział na sofie z przytłaczającą aurą. – Panie Hensley, pan Ethan znalazł panią Hensley. Zgubiła się. Dlatego jej nie było – Simon wciąż nie mógł w to uwierzyć, kiedy mówił "zgubiła się". Pomyślał: "Jaka ona głupia, żeby się tu zgubić". Simon bał się, że Colton w to nie uwierzy, więc dodał: – Pan Ethan może to potwierdzić. Ethan skinął głową. – Tak, mama się zgubiła. Znalazłem ją na podwórku. Colton skrzywił się. Spojrzał na Biancę i Ethana. "Wiem, że nie jest bystra, ale zgubić się tutaj? Serio?" – pomyślał Colton. Następnie wystąpił naprzód i podniósł Ethana. – Dziękuję, Ethan, za pomoc w znalezieniu twojej mamy. Bianca skrzyżowała palce i powiedziała nerwowo: – Przepraszam, Colton. Jej łagodny głos zmiękczył Coltona. Powiedział: – To nie twoja wina. Dopiero tu przyjechałaś i to zrozumiałe, że się zgubiłaś. Kiedy Simon tu przyjechał, też raz się zgubił. Prawda, Simon? Colton pocieszał Biancę. Simon się tego nie spodziewał. Pomyślał: "Kiedy ja się tu zgubiłem? Nie mógłbym być kamerdynerem, gdybym to zrobił". Ale nie mógł tego powiedzieć. Dlatego odpowiedział zamiast tego: – Tak, ja też się zgubiłem. Nie obwiniaj się, pani Hensley. Oprócz pana Hensleya wszyscy się zgubili. – Naprawdę? Bianca zamrugała niewinnymi oczami. Nie spodziewała się, że Colton będzie dla niej tak miły. Teraz była pewna, że Colton nie będzie dla niej surowy, nawet jeśli nie żywi do niej uczuć. To oznaczało, że mogła zostać w domu Hensleyów jako przyszła żona Coltona i mama Ethana. Ethan potarł głową o szyję Coltona i powiedział: – Tato, mama dopiero tu przyjechała. Musi być przerażona. Ja… mam pomysł. – Jaki? – Colton spojrzał na Ethana. Poza Coltonem Ethan nigdy nie był dla nikogo miły. Colton wiedział, że Ethan nie jest łatwym chłopcem. – Tato, chcę spać w jednym łóżku z wami obojgiem. Czy to w porządku? – Ethan spojrzał na Coltona oczami szczeniaczka. Colton poczuł się zakłopotany. – Nie. – Tato jest niedobry. Chcę, żebyśmy dzielili łóżko – Ethan kopnął Coltona ze złością. Colton nie wiedział, jak to wytłumaczyć Ethanowi. Spojrzał na Ethana z rezygnacją. – Ethan, bądź grzeczny. – Jestem grzeczny. Ona jest moją mamą. To normalne, że mama i tata śpią w jednym łóżku, prawda? A może mnie okłamałeś, tato? – Ethan nadął się. Colton zawahał się, zanim powiedział: – No dobrze, jeśli twoja mama się zgodzi, będziemy spać w jednym łóżku, dobrze? Ethan uśmiechnął się szeroko i pocałował Coltona w policzek. – Dziękuję, tato. <Ale problem w tym... Nie chcę spać w jednym łóżku z Coltonem. Nie jesteśmy tak blisko.> Bianca pomyślała i zerknęła na Ethana. Nie mogła zrozumieć, dlaczego Ethan to zaproponował. Ethan zeskoczył i potrząsnął ręką Bianki. – Mamo, podzielisz z nami łóżko, dobrze? Ethan zrobił minę szczeniaczka. Bianca nie mogła się oprzeć. Ethan był taki słodki. W końcu go znalazła i nie chciała widzieć go zawiedzionego. <To tylko spanie w jednym łóżku z Coltonem. Ja… już to robiłam. Mogę sobie wyobrazić, że dzielę łóżko ze świnią. Zgadza się. To nie jest Colton. To świnia.> Po raz pierwszy Gretchen musiała zrobić coś, czego nie chciała robić.