Pukanie do drzwi było ostre, naglące, niemal rozkazujące. Adrian oderwał wzrok od magazynu leżącego na jego kolanach, marszcząc brwi. – Kto to? – Nie wiem. Spodziewasz się kogoś? – zapytałam, wstając już z kanapy. – Nie. – Jego głos był krótki, rozproszony, gdy przewracał kolejną stronę. Otworzyłam drzwi i zamarłam. Katarzyna. – Mia. – Jej głos był cichy, drżący. Jej oczy, zaczerwienione, zerkały