Kira mogła policzyć na palcach jednej ręki, ile razy w ciągu ostatniego tygodnia opuściła swój pokój. Zamknęła drzwi na klucz i odmawiała otwarcia komukolwiek. Matka próbowała kilka razy, oferując jedzenie i słowa otuchy, ale Kira nie chciała ich słyszeć, a tym bardziej przyjmować do wiadomości. A raczej słyszała je. I wiedziała, czym naprawdę są. „Nie gniewaj się na tatę” albo „Proszę, zrozum