Lenore otworzyła laptop, który natychmiast się włączył. Ekran był nieskazitelnie czysty. Po wpisaniu kilku szybkich komend, wyświetlacz wypełnił się strumieniem dziwnych, zielonych znaków. Pozwalając symbolom tańczyć przez chwilę, Lenore zabrała piżamę do łazienki. Kiedy wróciła, na ekranie, który wcześniej był zajęty, widniała teraz tylko jedna linia tekstu. Uzyskała dostęp do wewnętrznego oprogramowania dla Drużyny Trzeciej Operacji Stormwings i wysłała ciąg znaków do swojej koleżanki z drużyny, Syreny. Susząc włosy jedną ręką, pisała drugą: [Nie proś mnie więcej o proste deszyfrowanie. To strata czasu.] Niemal natychmiast na jej komputerze pojawiło się powiadomienie o żądaniu połączenia wideo. Bez zastanowienia Lenore odrzuciła je, a następnie pojawiła się wiadomość. Syrena: [Hej szefowo, wracasz do Stormwings, żeby znowu przejąć dowodzenie?] Operacje Stormwings były potężną grupą od dziesięcioleci, podzieloną na sześć głównych drużyn z kilkoma poddrużynami. Skupiały specjalistów z różnych dziedzin, działających zarówno w legalnych, jak i nielegalnych obszarach. Ludzie ich szanowali i bali się, ale ich sekrety pozostały ukryte i nikt nigdy nie widział liderów drużyn. Spośród sześciu drużyn, Drużyna Trzecia była wyjątkowa. Podczas gdy inne drużyny miały wielu członków, Drużyna Trzecia miała tylko sześciu podstawowych członków. Kiedy lidera nie było, Syrena zajmowała się codziennymi operacjami. Lider Drużyny Trzeciej był jedną z najbardziej tajemniczych postaci w Operacjach Stormwings, zaraz za liderem Stormwings, znanym jedynie z imienia, które budziło strach zarówno u hakerów, jak i u najwyższych urzędników państwowych: Xtreme. Xtreme: [Nie bardzo. Jakieś poważne wiadomości?] Syrena: [Poważne wiadomości? Cóż, 319 Inżynieria Biomedyczna wraca, a nawet Pedro, który ukrywał się od kilku lat, jest proszony o powrót. Czy to się liczy?] W tym momencie telefon Lenore się podświetlił, wyświetlając połączenie od Kena Sharpe'a. Szybko odpowiedziała Syrenie, [Rozumiem,] odrzuciła ręcznik i odebrała telefon od Kena. Głos Kena był ostrożny. "Słyszałem, że jesteś w Jinslenburgu?" Lenore zachowała neutralny ton, odpowiadając: "Tak." Ken wziął oddech i zapytał: "Masz jutro czas? Chcesz pójść razem na lunch?" Lenore pomyślała przez chwilę, zanim odpowiedziała: "Jasne, po prostu wyślij mi szczegóły później." ***** Następnego ranka Lenore zeszła na dół i zastała Troya i Sharon jedzących śniadanie z dwiema nowymi twarzami przy stole. Chłopiec wyglądał na jedenaście lub dwanaście lat, już teraz prezentując pewne przystojne cechy. Dziewczyna miała około szesnastu lub siedemnastu lat - na pierwszy rzut oka ładna i dobrze wychowana. Jednak kiedy zobaczyła Lenore schodzącą po schodach, jej wyraz twarzy skwaśniał. Zgniotła kawałek chleba w dłoni, a zazdrość była wyraźnie widoczna w jej oczach. Atmosfera od razu stała się napięta. Sharon westchnęła i wstała z uśmiechem, próbując rozładować napięcie. "Esther, Darren, to jest wasza starsza siostra Lenore. Przyjechała wczoraj, ale zanim oboje wróciliście ze szkoły, już spała..." "Nie będę jej nazywać moją siostrą" - krzyknęła Esther, trzymając wysoko głowę, ściskając chleb na okruchy. "Przynosi pecha, pochodzi z małego miasteczka. Nie zasługuje na to, żeby być moją siostrą" - dodała w myślach. Darren zmarszczył brwi, a w jego spojrzeniu pojawiła się niechęć, gdy patrzył na Lenore. "Esther to jedyna siostra, której potrzebuję." Sharon uwielbiała swojego syna, ale nie była zbyt autorytatywna w rodzinie. Marszcząc brwi, powiedziała: "Jesteśmy rodziną. Siostry nie powinny..." "Przestań udawać" - krzyknęła Esther, przerywając jej. Rzuciła połową kawałka chleba prosto w Sharon. Sharon zamarła, zaskoczona - to była tylko próba poprawienia sytuacji. Darren wpatrywał się w Sharon, która była pokryta okruchami chleba i nie poruszył się. Zaśmiał się szyderczo: "Bycie miłym dla dzikiej dziewczyny z małego miasteczka nie czyni cię miłą." "Dość tego" - w końcu wtrącił się Troy, jego oczy pociemniały, gdy spojrzał na Darrena i Esther. "Co wy dwoje robicie? Jedna jest waszą matką, a druga waszą siostrą."