PERSPEKTYWA LUKA TRZYDZIEŚCI MINUT WCZEŚNIEJ Wyszedłem z pokoju chwiejnym krokiem, łapiąc płytkie, urywane oddechy. Moja klatka piersiowa unosiła się, jakby spadł na mnie ciężar całego świata, a w pewnym sensie tak było. Raz, dwa, trzy. Próbowałem liczyć oddechy, wciągając długie, drżące hausty powietrza, żeby uspokoić burzę szalejącą we mnie. Nogi się pode mną ugięły i osunąłem się na zimną, bezl