Umysł Margaret ogarnęła pustka po uderzeniu Raven. Minęło kilka sekund. Zamrugała, zamglona, wzrok powoli się wyostrzał. Strach wkradł się w jej oczy, gdy spojrzała na Raven, a w żołądku zacisnął się supeł. Teraz wszystko zrozumiała – jasno i wyraźnie. Ta Raven nie była już tą samą ciotą, którą mogła pomiatać pięć lat temu. Mimo to zacisnęła szczękę, uparta jak osioł. "Nie ma mowy, żebym pozwoliła