Laura weszła do rezydencji Sharpe'ów i od razu zauważyła Olivię i jej adopcyjną mamę, Emmę, rozmawiające na kanapie. Emma, w kwiecie wieku, wyglądała wyjątkowo promiennie. To musiała być radość z odzyskania prawdziwej córki po latach poszukiwań. Emma, po czterdziestce, ale wyglądająca bez skazy, wydawała się dziś wyjątkowo rozpromieniona. Laura była z rodziną Sharpe'ów od ponad dziesięciu lat i nigdy nie widziała jej tak radosnej. Pewnie miało to związek z odnalezieniem prawdziwej córki. Po tylu poszukiwaniach Olivia w końcu wróciła. Olivia zaginęła jako dziecko, a jej rodzice, Dawid i Emma, spędzili ponad dekadę na nieustannych poszukiwaniach. Ich radość z ponownego spotkania z córką była wręcz namacalna, a nawet urodziny Laury, które planowano na jej cześć, zamieniły się w przyjęcie powitalne dla Olivii. Aby nadrobić stracony czas z Olivią, Emma dawała z siebie wszystko. Codziennie zabierała Olivię na zakupy ubrań i biżuterii, zdeterminowana, by olśniewała na przyjęciu. Podnosząc wzrok, Olivia zobaczyła Laurę, ubraną w czerwoną sukienkę, stojącą tam cicho. Jej jasne oczy i idealny uśmiech, bez makijażu, wyglądały oszałamiająco, jak kwitnąca róża. Jej twarz była wykwintnie piękna, oświetlona słońcem, zapierająca dech w piersiach pod każdym względem. Laura zawsze robiła wrażenie – zwłaszcza w tej czerwonej sukience. Olivia pomyślała: „Co za irytująca kobieta! Czyż nie mówiłam jej, żeby trzymała się z dala od czerwieni?” Chociaż ukryła głęboko swoją zazdrość, na jej ustach pojawił się łagodny uśmiech. „Hej, siostrzyczko! Mama pomaga mi wybrać biżuterię” – powiedziała Olivia, podnosząc zdjęcie kilku elementów, które właśnie dostarczono ze sklepu jubilerskiego. Wskazała na główny element na pierwszej stronie i zapytała: „Co myślisz? Ładny?” W swoim poprzednim życiu Laura dała się nabrać na fałszywą niewinność Olivii. Ale w tej chwili czuła się trochę zniesmaczona. Wtedy była zbyt naiwna. Kiedy Olivia powiedziała, że Laura jest ładniejsza, Laura porzuciła wszystkie swoje ulubione ubrania, próbując wyglądać niepozornie i znosić niezliczone kpiny tylko po to, by uszczęśliwić Olivię. Tym razem Laura przysięgła, że nigdy więcej do tego nie dopuści. Była gotowa odzyskać wszystko, co jej zawdzięczali. Spojrzenie Laury powędrowało obok biżuterii do jej ceny, a na jej ustach pojawił się uśmieszek. „Ponad 17 milionów, co? Jesteś naprawdę hojna, Mamo”. Olivia nie mogła powstrzymać się od poczucia zdziwienia. Laura wydawała się całkowicie odmieniona, emanując aurą chłodnej obojętności, która przesączała się z jej zachowania do jej oczu. Próbując namieszać przed Emmą, udawała niewinność. „Laura, jesteś zła, bo nie poczekałyśmy na ciebie, żebyś wybrała biżuterię?” Emma nie mogła znieść nawet odrobiny poczucia krzywdy u Olivii. Zanim Laura zdążyła odpowiedzieć, odparła: „Ile biżuterii kupiliśmy ci przez te wszystkie lata, Lauro? Twoja siostra dużo wycierpiała; nie możesz być dla niej trochę milsza tym razem?” „Mamo, nie gniewaj się na Laurę. To wszystko moja wina, że tak bardzo pochłonęły mnie style, że nie sprawdziłam cen” – Olivia szybko machnęła rękami, a jej oczy błyszczały fałszywą bezradnością, udając zrozumienie. „To po prostu za drogie i nawet mi się nie podoba”. Emma spojrzała na metkę. 17 milionów to nie było tanio, ale w porównaniu z tęsknotą w oczach córki, kilka milionów to nie za dużo po latach rozłąki. „Nie martw się, stać nas na to” – powiedziała Emma z uśmiechem, wyciągając telefon. „Jeśli tak bardzo ci się podoba, każę komuś to dostarczyć”. „Mamo, to zdecydowanie za drogie!” – upierała się Olivia. Emma posłała jej porozumiewawczy uśmiech. „Spokojnie, mam pieniądze”. Przed śmiercią Alistair przekazał Dawidowi 20% udziałów w firmie, aby podziękować rodzinie Sharpe'ów za wychowanie Laury. Udziały te miały jednak wejść w życie dopiero po ukończeniu przez Laurę osiemnastu lat i podpisaniu przez nią dokumentów. Oznaczało to, że rodzina Sharpe'ów musiała się nią odpowiednio opiekować, ponieważ decyzja w sprawie udziałów należała wyłącznie do Laury – warunek postawiony przez Alistaira, aby utrzymać rodzinę Sharpe'ów w ryzach. Ponadto Alistair dał Dawidowi kartę z 700 milionami, przeznaczoną na osobiste aktywa Laury, gdy ta osiągnie pełnoletność. Emma trzymała tę kartę przez cały ten czas. W przeszłości Laura myślała, że rodzina Sharpe'ów wychowywała ją przez ponad dekadę i powinni swobodnie wydawać pieniądze bez zastanowienia. Ale wszystko się zmieniło. Laura zmrużyła oczy, myśląc: „Sprawię, że zwrócą każdy grosz, który wydali z tych 700 milionów”.