„Zgadzam się” – odpowiedziałem. Uśmiechnęła się. „Och, żałujesz, że ją oznaczyłeś?” „Nie, żałuję tylko, że pozwoliłem ci żyć.” Nagłośniejemko odwróciłem się i odszedłem z dużymi krokami. „Oddalaj się ode mnie z daleka, Veronico.” „Nie wolno ci tak po prostu odejść, Dane!” – krzyknęła z płaczem w głosie, goniąc za mną. „Mogę robić, co chcę, Veronico.” „Dlaczego tak się zachowujesz wobec mnie?