Giselle stała bez słowa przed swoim zaśmieconym biurkiem. Widok był dokładnie taki, jaki pamiętała ze swojego poprzedniego życia. Zniszczenie biurka, bieganie na zakupy między zajęciami i otrzymywanie niekończących się drwin było częścią jej wspomnień z Saint Rhone Academy. Uczniowie, którzy urodzili się ze srebrnymi łyżeczkami w ustach, uwielbiali deptać po innych. Po zaręczynach z Jakiem w jej poprzednim życiu, jej rodzina zapisała ją do Saint Rhone Academy tylko ze względu na swoją reputację. W tamtym czasie była tchórzliwą osobą, która chciała zadowolić innych, więc znosiła nękanie ze strony swoich kolegów z klasy. „Chciałam posprzątać twoje biurko, ale mi nie pozwolili...” Głos Evy ucichł. Do czasu przybycia Giselle kuliła się w kącie klasy. Wcześniej była celem nękania ze strony klasy, zanim Giselle zapisała się do akademii. Giselle zwróciła wzrok na niską dziewczynę, która była jej jedyną przyjaciółką w Saint Rhone Academy. Podniosła rękę, by pogłaskać Evę po głowie, po czym odwróciła się, by rozejrzeć się po pokoju za sobą, rycząc: „Kto to zrobił?”. Jednak wszyscy ją zignorowali, z wyjątkiem Emmy, która oparła brodę na dłoni z wyniosłym wyrazem twarzy. „Jesteś odpowiedzialna za sprzątanie klasy, ale dziś rano się nie pojawiłaś. Musiałam więc odłożyć śmieci na miejsce”. Dla Emmy Giselle była niczym więcej niż tchórzem w jej oczach. „Więc to ty to zrobiłaś?” zapytała Giselle. Postawa Emmy nie była dla niej niczym nowym. Emma zawsze była tą, która przewodziła w dręczeniu Giselle, ale nie zdawała sobie sprawy z jej odnowionej osobowości. Machając do niej lekceważąco, odpowiedziała sarkastycznie: „Nie ma za co. Więc zamierzasz posprzątać ten bałagan? Naprawdę teraz śmierdzisz”. „Tak jest! Na co w ogóle czekasz? Tobie może podobać się ten obrzydliwy zapach, ale nam na pewno nie” – wtrąciła się jedna z podłych dziewczyn. „Nie chcesz pozbyć się śmieci? To dlaczego nie przyniesiesz ich do domu?” – zagruchała inna. Słysząc pełne jadu słowa dziewczyn, wyraz twarzy Evy posmutniał. Chciała się zemścić, ale musiała ugryźć się w język. Zamiast tego postanowiła pomóc Giselle, ale jej przyjaciółka jej na to nie pozwoliła. „Zrobię to” – nalegała Giselle, wyrzucając śmieci z powrotem do kosza na śmieci. Emma wiedziała, że Giselle nie jest typem, który się mści, a uległość Giselle jeszcze bardziej to potwierdziła, więc zauważyła: „To nie było takie trudne, prawda?” Czując się zadowolona, Emma odwróciła się do swoich przyjaciółek, aby kontynuować rozmowę. Jednak w połowie pogawędki dziewczyn za nimi rozległ się jęk. Zanim Emma zdążyła zareagować, Giselle wyrzuciła na nią śmieci. Jej bujne, długie włosy i designerska sukienka były poplamione odrażającą zawartością kosza. W tym momencie szczęki wszystkich opadły na podłogę. Tymczasem oczy przyjaciół Emmy rozszerzyły się jak spodki na widok rozgrywającej się przed nimi sceny. Widząc, że Emma dostaje smak własnego lekarstwa, Giselle uśmiechnęła się złośliwie. „Wyrzucam śmieci tam, gdzie ich miejsce”.