ARABELLA. – Cześć. – mruczy Alex, gdy cofam ręce i robię krok w tył. Uśmiecham się do niego. – Hej. – Wszystko w porządku? – pyta, a ja mruczę. – Po prostu tego potrzebowałam. – Wystarczy? – dopytuje, a kiedy unoszę brew w zdziwieniu, wskazuje na mnie gestem i dodaje: – Już lepiej? – Teraz tak. – odpowiadam, a on zaskakuje mnie, unosząc dłoń do mojej twarzy. Zastygam w bezruchu, powstrzymując się