ARABELLA. Patrzę w jego oczy, a jego spojrzenie jest łagodne, gdy spoczywa na mnie. Alexander zaskakuje mnie, mówiąc: „Przepraszam.” Moje oczy rozszerzają się, a ja obserwuję, jak jego jabłko Adama lekko się porusza, gdy nie odrywa wzroku od moich. „Co? Za co?” – pytam, a on odpowiada: „Pomyślałem, że tak będzie najlepiej. Jesteś w to wszystko wplątana przez to, co zrobiłem, prawda?” „Nie” – odpo