Perspektywa Kaleba Zbiegam po schodach, biorąc po trzy stopnie naraz, spiesząc się do drzwi wejściowych. Chwytając klamkę, otwieram je szeroko i zamieram, gdy słyszę głos mamy. – Zapomniałeś o torcie? Odwracam się, krzywiąc się przepraszająco. Mama kręci głową i podchodzi, trzymając tort w ręku. Podaje mi go. – Dobrze go zapakowałam, żeby lukier nie pobrudził ci siedzeń. Posyłam jej wdzięczny uśmi