O 19:00 Hendrix wrócił do willi punktualnie. Sandra akurat była w salonie, gdy on wrócił. Na jego widok podeszła do niego podekscytowana, by go powitać. "Hendrix, wróciłeś!" Hendrix obdarzył ją lekkim uśmiechem, patrząc na nią. Noelle zacisnęła usta i podeszła, by zabrać jego płaszcz. Powiedziała do niego: "Kolacja jest gotowa." … "Przepraszam, Hendrix. Czy przeszkadzam tobie i Noelle, zostając tutaj?" zapytała cicho Sandra przy stole podczas kolacji. Ukradkiem spojrzała na Noelle, zanim kontynuowała: "Mówiłam Mamie, że mogę zostać sama w domu, ale ona upiera się, że nie czuje się spokojna, kiedy jestem sama w domu…" "Nic nie szkodzi. Zostań, jak długo chcesz. Jeśli czegoś potrzebujesz, po prostu powiedz," odpowiedział Hendrix. "Naprawdę? Nie chcę sprawiać zbyt wielu kłopotów." "To żaden kłopot." "Panno Sandro, lepiej, że pani tutaj jest," wtrąciła Mabel, podając dania. "Dawno w tym domu nie było tak radośnie." Na te słowa ręka Noelle trzymająca łyżkę zawisła w powietrzu. Niemniej jednak Mabel nie myliła się. Noelle była raczej cicha i powściągliwa, w przeciwieństwie do Sandry, która z łatwością zjednywała sobie wszystkich. I nie chodziło tylko o Mabel – Noelle nigdy wcześniej nie słyszała, żeby Hendrix tyle mówił. Noelle wiedziała, że zajmuje tylko miejsce. Więc pospiesznie skończyła jeść to, co miała na talerzu, i wstała. "Skończyłam jeść. Więc pójdę najpierw na górę. Wy jedzcie na spokojnie i smacznego." "Jesteś pewna, że się najadłaś, Noelle? Tak mało zjadłaś. Może ci potowarzyszyć na górę?" zaproponowała z troską Sandra. "To niepotrzebne," odpowiedziała Noelle, odsuwając rękę od uścisku Sandry. "W porządku. Smacznego." Po tych słowach odwróciła się i poszła na górę. Tuż przed wyjściem z jadalni usłyszała, jak Sandra pyta ostrożnie: "Hendrix, czy Noelle jest zła? Chyba nie powinnam tu przyjeżdżać i zakłócać waszego życia…" W głosie Sandry słychać było nutę smutku i lekkie zadławienie, kiedy to mówiła. Noelle nie chciała już nic słyszeć. Nie obchodziło jej, jak Hendrix odpowie Sandrze. Wróciwszy do swojego pokoju, ponownie otworzyła komputer. Ale nawet po otwarciu pliku roboczego nie mogła zacząć pracy. Nie wiedziała, ile czasu minęło, zanim na jej telefonie pojawiła się wiadomość. Była od Hendrixa i zawierała tylko dwa słowa: "Przyjdź tutaj." Noelle spojrzała na wiadomość, ale postanowiła ją zignorować. Hendrix nie wysłał drugiej wiadomości. Wpatrywała się w niepokolorowane panele na ekranie przez dłuższą chwilę. Po pewnym czasie wyłączyła komputer i wyszła z pokoju. To był powód, dla którego Hendrix nigdy nie musiał wysyłać drugiej wiadomości – wiedział, że w końcu do niego przyjdzie. Kiedy Noelle dotarła do głównej sypialni, Hendrix właśnie wyszedł z łazienki. Pierwszą rzeczą, którą zauważył, było to, że nawet nie zadała sobie trudu, żeby przebrać się z ubrań, które miała na sobie wcześniej. Zmarszczył lekko brwi, ale nie skupiał się na tym. Wyciągnął rękę i złapał ją za rękę, wciągając ją siłą do łazienki. Ciepła woda spływała na Noelle z głowicy prysznicowej, natychmiast mocząc jej włosy i ciało. Dyskomfort spowodowany mokrymi ubraniami przyklejającymi się do skóry sprawił, że się skrzywiła. Kiedy zamierzała odepchnąć Hendrixa, on złapał ją za tył głowy i pocałował. Ich usta i języki splątały się. Hendrix był asertywny i apodyktyczny – takie też były jego pocałunki. Nawet po dwóch latach Noelle nadal nie w pełni się do tego przyzwyczaiła. Przebywanie z nim w łazience tylko potęgowało jej poczucie duszenia się. Jej nogi osłabły i całe ciało osunęło się na Hendrixa. W tym momencie oboje usłyszeli kobiecy głos zza drzwi. "Hendrix, jesteś tam?"