Słowa te uderzyły w serce Bensona z ostrością sztyletu. Sophie kontynuowała, udając troskę. "Panie Gray, po prostu martwię się, że pana oszukano. Sierra poprosiła o zerwanie z panem i obwiniła o to nas dwoje. "Ale co, jeśli to ona pierwsza zakochała się w kimś innym? Nie przeszkadza mi, że jestem źle rozumiana, ale boję się, że zranią pana domysły innych." Benson nie odpowiedział, ale jego wyraz twarzy posępniał. Zacisnął pięści. Jej usta wykrzywiły się w subtelnym uśmieszku, delektując się triumfem ukrytym w cieniu. W tym czasie Sierra została zabrana przez Theo do szpitala, aby zmienić opatrunki na ranach. Kiedy wróciła do domu, było już późno w nocy. Po umyciu się wzięła przepisane przez szpital lekarstwa i położyła się do łóżka. Po chwili zasnęła, zupełnie nieświadoma, że jej telefon nieustannie miga na stoliku nocnym, wyciszony i niezauważony. Tej nocy Sierra spała niespokojnie. We śnie leżała wyczerpana na podłodze, bezradna i bezbronna. Benson trzymał Sophie w ramionach, górując nad nią z zimnym, pełnym obrzydzenia spojrzeniem. "Sierra, nigdy cię nie kochałem. Zawsze byłaś moim żałosnym pieskiem. Szczerze mówiąc, zawsze cię nienawidziłem. Jak mogłaś się kiedykolwiek równać z Sophie? Ona jest moją prawdziwą miłością." Po tych słowach delikatnie pocałował Sophie. Sierra drżała z wściekłości, ale bez względu na to, jak bardzo się starała, jej ciało odmawiało posłuszeństwa. Sophie oderwała się od ramion Bensona i powoli podeszła do niej, złośliwy uśmiech wykrzywiał jej usta. "Sierra, na co ci ta twoja uroda? Pan Gray nadal woli mnie i tobą gardzi. Zawsze nienawidziłam tej twojej ładnej buzi. Zobaczymy, na czym będziesz polegać, kiedy ją zniszczę." Nagle wyciągnęła nóż, a jej wyraz twarzy był pełen złości, gdy wycelowała nim w twarz Sierry. "Nie!" Twarz Sierry pobladła, gdy próbowała uciec, ale jej ciało nie chciało się poruszyć. Mogła tylko z przerażeniem patrzeć, jak ostrze zbliża się do jej twarzy. W tym momencie pojawił się Theo i kopnięciem odrzucił Sophie na bok. "Każdy, kto ośmieli się ją skrzywdzić, szuka śmierci!" Sierra gwałtownie się obudziła, z szeroko otwartymi oczami, siadając na łóżku. Potrzebowała kilku sekund, aby zdać sobie sprawę, że to wszystko był sen. Westchnęła i potarła skronie, czując się zdezorientowana. Śniło jej się o Theo, tworząc scenę prosto z melodramatycznego romansu. Ostatnio nawet nie czytała żadnych powieści. Dlaczego Theo miałby jej tak bronić? W końcu był tylko starszym członkiem rodziny Grayów. Jego ostatnia pomoc była prawdopodobnie spowodowana tylko Edwardem. Sierra mamrotała do siebie, podnosząc telefon. Ekran się podświetlił, pokazując kilka nieodebranych połączeń od Bensona. Nawet o 3:00 w nocy nadal do niej dzwonił. Czy oszalał? Zmrużyła brwi, odłożyła telefon i wstała z łóżka. … W firmie Sophie z gracją weszła do gabinetu dyrektora generalnego, niosąc tacę ze śniadaniem, które sama przygotowała. Ostrożnie postawiła ją na biurku przed Bensonem. "Panie Gray, dziękuję za wstawiennictwo za mną wczoraj w restauracji. Przygotowałam to śniadanie osobiście, aby wyrazić swoją wdzięczność. Słyszałam, że ma pan problemy z żołądkiem, więc zrobiłam specjalnie dla pana owsiankę z batatów i płatków owsianych." Benson nie miał apetytu, ale skutki wczorajszego picia sprawiły, że jego żołądek był rozstrojony. "Dziękuję. To było przemyślane z twojej strony," powiedział obojętnie i wziął łyżkę. Słysząc to, uśmiech Sophie stał się jeszcze łagodniejszy, z nutą nieśmiałości. "Jeśli panu smakuje, mogę przygotowywać dla pana śniadanie każdego dnia." Benson nie odpowiedział. Wziął łyk owsianki i lekko zmarszczył brwi, po czym odłożył łyżkę. Wyraz twarzy Sophie się zmienił. Szybko zapytała: "Czy nie smakuje panu?" "Nie jest zła… ale jestem przyzwyczajony do smaku owsianki Sierry. Jej jest inna."