– Nie wiem, czy powinnam iść, chłopaki – powiedziałam do Blair i Emery. Emery, która przeglądała moje ubrania, przestała i zmarszczyła brwi. – Jasne, że idziesz! Kto wie, kiedy znowu będziemy mogły się wystroić? Wiem dokładnie, co zrobić z twoimi włosami. – Będzie fajnie, Gabbie. Trochę pożyj. – Właśnie dlatego, że chcę żyć, wolę tu zostać – odparłam. Obie się roześmiały. Martwiłam się też o mamę.