EMERIEL Ciało Emeriela krzyczało z wyczerpania. Każdy szorstki oddech parzył jego płuca, każdy krok wstrząsał jego ołowianymi kończynami. A jednak biegł, napędzany ślepym instynktem przetrwania. „Cholera, szkoda, że nie zatrzymaliśmy strzały!” głos zabójcy zgrzytał za nim, a za nim nastał złowieszczy szmer stali wyciągającej się z pochwy. Emeriel zareagował bez namysłu, desperacko uchylają