Po naszej małej pogawędce, Helen namówiła mnie na obiad, mimo że odmawiałam, twierdząc, że nie mam apetytu. – No weź, od rana jadłaś tylko śniadanie. Wiem, że jesteś teraz głodna – powiedziała. – Nie jestem głodna – upierałam się. – No chodź, bo obiad wystygnie – przekonywała mnie. Chociaż byłam głodna i zjadłam rano ledwie kęs, bo byłam spięta przez te spojrzenia Evana, wciąż nie mogłam się zmusi