Wróciłam do pokoju, zamknęłam oczy, ale sen nie nadchodził. Westchnęłam długo i lekko dotknęłam blizny na nadgarstku. Lekkie pieczenie nie było niczym poważnym. W końcu urazy z dzieciństwa były u mnie tak powszechne jak oddychanie. Matka nigdy nie pozwalała mi się bronić, więc zawsze byłam ofiarą. Często wracałam do domu z siniakami, a kiedy babcia je widziała, jej twarz wykrzywiała się troską. Wt