„Tak.” Henry skinął głową, a w jego wąskich oczach pojawiło się niezadowolenie. „Jeśli pan Hendrickson nie jest zadowolony z osoby, którą wybrałem, może pan mi doradzić, kogo wybrać zamiast niej?” Wśród tak wielu kobiet z grubym makijażem, Yvonne Frey była jedyną, która była dla niego miła w oku. „Nie, wcale nie! Panie Lancaster, jest pan zbyt poważny!” Pan Hendrickson nie śmiał nic powiedzieć. Szybko poszedł przyprowadzić Yvonne i starał się dobrze wypaść. „No więc, Yvonne, będzie pani prywatną sekretarką pana Lancastera. Dobrze mu asystuj. Możesz mnie zapytać, jeśli potrzebujesz pomocy.” „…Dobrze,” odpowiedziała Yvonne oszołomiona. Nie miała pojęcia, dlaczego Henry wybrał ją na swoją sekretarkę. Może dlatego, że łatwiej im będzie współpracować, skoro się już znali? Ukradkiem zerknęła na Henry’ego, gdy ten przypadkowo odwrócił wzrok i starł ślad emocji z oczu. Porozmawiał chwilę z dyrektorami obok niego, a następnie wydał rozkaz zimnym głosem: „Od teraz pracownicy są zobowiązani do schludnego ubierania się do pracy. Nie chcę widzieć nikogo szkodzącego wizerunkowi firmy. W przeciwnym razie mogą się pakować i wychodzić!” Przeszył ostrym spojrzeniem kilka pracownic ubranych w odważne stroje. Tak się wystraszyły, że natychmiast podciągnęły kołnierzyki bluzek, aby trochę się zakryć, obawiając się, że rozgniewają nowego dyrektora generalnego i zostaną zwolnione. Henry powiedział jeszcze kilka słów do pana Hendricksona, zanim poprowadził stojących za nim dyrektorów do sali konferencyjnej. Yvonne odetchnęła z ulgą dopiero, gdy zamknęły się drzwi sali konferencyjnej. ...... Zamiast wychodzić na przerwę obiadową, siedziała na swoim miejscu czekając na dostawę jedzenia. Za każdym razem, gdy nieznacznie podnosiła głowę, słyszała wiele komentarzy wokół. Wszystkie zdawały się być skierowane do niej. Lynette podała jej szklankę lodowatego latte, a następnie oparła podbródek o dłoń. „Jakie masz szczęście, Yvonne. Będziesz sekretarką pana Lancastera od teraz i będziesz go widywać każdego dnia. Dlaczego ja nie mogę mieć takiego szczęścia?” „Szczęście? To nic nie zmienia faktu, że wciąż pracuję dla kogoś innego. Poza tym, nie mogę sobie pozwolić na lenistwo w obecności pana Lancastera. Jeśli to zrobię, mogę zostać zwolniona!” Yvonne odpowiedziała swobodnie i nie zauważyła, że nagle pojawiło się wiele osób przed biurem. Mężczyzna idący z przodu poluźnił krawat, wyglądał trochę zmęczony, a kilku dyrektorów wskazywało mu drogę do stołówki. Jednak uwaga Yvonne skupiała się na lodowatym latte przed nią i nie zauważyła zamieszania za nią. „Dlaczego?” Lynette kontynuowała rozmowę i również niczego niezwykłego nie zauważyła. „Pomyśl o tym – pan Lancaster jest taki przystojny. Sam widok go wystarcza, żebym miała motywację do chodzenia do pracy każdego dnia.” „I co z tego, że jest przystojny? To nie napełni mojego żołądka. Wolę kilka dodatkowych szklanek lodowatego latte.” Chichotała cicho. Chociaż Yvonne była mężatką Henry'ego Lancastera od trzech lat, spotkała go tylko dwa razy w sumie. Ledwo była przytomna, kiedy po raz pierwszy uprawiali seks. Czuła tylko ból i nic więcej. Biorąc pod uwagę wszystko, był mniej wart niż lodowate latte, które trzymała w rękach. „Naprawdę…!” Lynette miała właśnie oskarżyć Yvonne o branie rzeczy za pewnik, kiedy kątem oka zauważyła kogoś zbliżającego się za nimi. Odwróciła głowę i wstrząśnięta wstała. „P-panie Lancaster!” Hmm? Yvonne miała właśnie włożyć słomkę, ale jej ręka zamarła, gdy nagle usłyszała to imię. Spojrzała za siebie i zobaczyła mężczyznę w czarnym garniturze stojącego za nią. Wciągnęła głęboko powietrze. Dlaczego on tu był?! Czy naprawdę miał tyle wolnego czasu? Głębokie spojrzenie Henry’ego padło na Yvonne. Sądząc po jego ponurej twarzy, prawdopodobnie usłyszał każde słowo, które wyszło z jej ust. „Czas przerwy dla pracowników wymaga korekty. Nawet jeśli nie będą jeść w stołówce, nie ma potrzeby, aby przebywać w biurze i angażować się w próżne pogawędki.” „R-rozumiem, panie Lancaster.” Pan Hendrickson szybko odpowiedział obok niego. „Zdecydowanie to odnotuję i zapewnię naszym pracownikom lepsze źródło rozrywki.” Rzucił Yvonne gniewnym spojrzeniem. Dlaczego plotkowała tutaj zamiast wykorzystać przerwę na obiad w stołówce?! Henry odszedł, gdy odwrócił głowę, więc szybko go dogonił. „O nie!” Twarz Lynette zbladła. „Jesteś martwa, Yvonne! Pan Lancaster na pewno cię usłyszał! Widziałaś, jaki miał wyraz twarzy?” „Ja… nie wiedziałam, że tam jest.” Yvonne uśmiechnęła się sucho, tracąc ochotę na picie lodowatego latte przed sobą. „Lyn, możesz mi pomóc odebrać jedzenie na wynos później? Muszę skończyć pracę nad pozostałymi dokumentami.” Zabrawszy swoje rzeczy wyszła, zdając sobie sprawę, że prawdopodobnie wpakowała się w kłopoty! Dla kogoś takiego jak Henry Lancaster, nie było mowy, żeby się nie zdenerwował, dowiadując się o jej komentarzach na jego temat.