Yvonne nie wyszła za Henryka dla pieniędzy. Wyszła za niego tylko dlatego, że potajemnie podziwiała go od wielu lat. „Myślę, że potrzebujesz tego.” Twarz Henryka przybrała nieprzyjemny wyraz. Nikt nigdy nie odmówił mu tak bezpośrednio. „A propos, muszę jeszcze poszukać mojej mamy. Możesz mnie tam zawieźć?” Była na zewnątrz tak długo i nawet nie wiedziała, czy jej matka wciąż będzie czekać w szpitalu. Może już wróciła do domu. „Jasne.” Henry zawrócił samochodem i zawiózł ją prosto pod dom matki. Z grzeczności wyszedł też z samochodu i towarzyszył Yvonne. Yvonne niezręcznie ściskała swoją torebkę. Chociaż byli małżeństwem od tak dawna, to był pierwszy raz, kiedy Henry towarzyszył jej do domu. „Czy już jesteśmy?” „Zaraz! Zaraz!” Yvonne przyspieszyła kroku i zarumieniła się, nie śmiąc spojrzeć na twarz Henryka. Kiedy dotarli na miejsce, drzwi wejściowe były uchylone. Yvonne pchnęła drzwi. „Mamo, jesteś już?” „Co cię tak długo trzymało?! Udało ci się odzyskać pieniądze? Pokaż!” Matka Yvonne wyszła z pokoju, a następnie wyciągnęła rękę po jej torebkę, nie zauważając Henryka, który szedł za Yvonne. Wyjęła wszystkie pieniądze z torebki córki. Jej twarz poczerniła się, gdy skończyła liczyć. „Zaledwie kilka tysięcy dolarów? Jak zamierzasz pomóc swojemu młodszemu bratu tymi niewielkimi pieniędzmi? Naprawdę zaczynam się zastanawiać, czy w ogóle ci na nim zależy!” „Mamo, to wszystkie pieniądze, jakie mam na karcie! Jak się ma Jason? Może powinnam pójść i się o niego dowiedzieć?” „Po co się dowiadywać?” Matka przewróciła oczami. „Twój brat tak naprawdę nie rozbił samochodu. Grał na giełdzie z kilkoma znajomymi i stracił prawie sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów z powodu krachu giełdowego. Dlaczego nie poprosisz Henryka o pieniądze? I tak jesteś z nim zamężna, więc jego pieniądze naturalnie są twoje!” „Mamo!” Yvonne zbladła. Nie spodziewała się, że jej matka powie to tak naturalnie, nie zdołała jej powstrzymać na czas. O nie! Henry też to musiał usłyszeć! Yvonne panikując odwróciła głowę, bardzo chcąc zamknąć drzwi i zamknąć mu dostęp do domu. Nie miała pojęcia, co Henry pomyśli o niej po tym. „Sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów, prawda?” W jej panice, charakterystyczny głęboki głos mężczyzny dobiegł z zewnątrz. Wkrótce potem, wysoka sylwetka pojawiła się obok niej i skierowała na nią zimne spojrzenie. Yvonne spuszczała głowę ze wstydu. Chciałaby mu powiedzieć, że to tylko nieporozumienie… ale jak mogła pomóc młodszemu bratu bez stu pięćdziesięciu tysięcy dolarów? Czy miała inne opcje oprócz proszenia Henryka o pożyczkę? „O mój Boże. Ty też jesteś tutaj, Henry? Yvonne, powinnaś była mi wcześniej powiedzieć!” Matka Yvonne wyciągnęła rękę z przyjaznym uśmiechem i próbowała zaprosić Henryka do środka. „Henry, wejdź najpierw i usiądź…” „W porządku, pani Frey.” Odrzucił jej zaproszenie, a następnie wyjął telefon komórkowy i wybrał numer. „Przygotujcie mi czek na siedemset tysięcy dolarów i przynieście go.” S-Siedemset tysięcy dolarów?! Yvonne gwałtownie uniosła głowę w szoku. Dlaczego siedemset tysięcy dolarów? Jej młodszy brat był winien tylko nieco mniej niż sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów! „Henry, ty… Och, wiedziałam, że dobrze powiedziałam, że to rzeczywiście błogosławieństwo dla naszej rodziny, że Yvonne wyszła za ciebie!” Uśmiech na twarzy matki Yvonne jeszcze się poszerzył. Wiedziała, że jej bogaty zięć nigdy ich nie opuści! „Pani Frey, a poza tym, czy nie powinna pani spytać, dlaczego Yvonne była w szpitalu?” Z zimną twarzą Henry poważnie ją upomniał. „N-No…” Matka Yvonne niezręcznie chichotała. „Spytałam. To tylko problem żołądkowy. Zawsze miała z tym problem. Będzie dobrze, o ile będzie jadła posiłki o czasie i brała leki.” Yvonne stała z boku i nawet nie wiedziała, co powiedzieć. Jej rodzina zawsze była bardziej stronnicza w stosunku do jej młodszego brata. Od dzieciństwa nikt naprawdę się nią nie przejmował. Po tylu latach dawno się do tego przyzwyczaiła i już się tym nie przejmowała. „Mam nadzieję, że wie pani, że częste problemy żołądkowe to nie jest dobra rzecz, pani Frey. Ważne jest, aby to sprawdzić w szpitalu.” Po tych słowach spojrzał na zegarek. „Mam jeszcze inne sprawy do załatwienia. Pozwolę sobie odejść. Mój asystent prześle czek później.” „Chodźmy.” Nie czekając na odpowiedź Yvonne, Henry chwycił ją za nadgarstek. Jego uścisk był delikatny, ale stanowczy, gdy wyciągnął ją prosto z domu.