„Nie planuję mieć dzieci.” W oczekiwaniu mężczyzna przed nią powoli rozchylił cienkie wargi, po czym swoim głębokim, zimnym głosem rozwiał wszystkie jej fantazje. „Co?” Yvonne początkowo była zdezorientowana, ale szybko zrozumiała sytuację. Jego obojętny ton… był dla niej niezwykle nieprzyjemny. „Nie ma sprawy, rozumiem.” Starała się zachować obojętność. „Zażyję tabletkę po.” „Czy masz mi jeszcze coś do powiedzenia?” ostrożnie zapytała Yvonne, z nieśmiałym uśmiechem na twarzy. „Nie.” Henry stukał palcami w kierownicę, wyglądając jednocześnie bardzo zadowolonego i nieswojo z jej odpowiedzi. Ożenił się z Yvonne Frey przede wszystkim dlatego, że nie była tak intrygantna jak inne kobiety, które zawsze próbowały wszelkimi sposobami zajść w ciążę, aby mieć uzasadnienie do pozostania u jego boku. Dlaczego ona nigdy o tym nie pomyślała? Czy dlatego, że nie dbała o niego? Henry zmarszczył brwi, ale nagle zdał sobie sprawę, że jego opinia jest zbyt stronnicza. Dlaczego miałby się przejmować uczuciami tej kobiety? Gdyby nie potrzeba odpowiedniego szpiku kostnego, nawet by o niej nie pomyślał. Zawsze byli ludźmi z dwóch różnych światów. Henry zacisnął cienkie wargi i spojrzał na czystą z wyglądu kobietę siedzącą obok niego. Po prostu nie mógł się zmusić, żeby poprosić ją o szpik kostny. Stłumił irytację w sercu i powiedział zimno: „Nic. Możesz już iść do pracy.” „Dobrze…” Zanim Yvonne skończyła mówić, samochód przed nią ruszył i szybko zniknął z pola widzenia. Rozczarowana odrzuciła długie włosy rozwichrzone przez wiatr, a uśmiech zniknął z jej twarzy. Gdyby dziadek Henry’ego jej nie wybrał, nie wyszłaby za mąż za Henry’ego trzy lata temu i nie zostałaby panią Lancaster. Ślub się odbył, a oni przeżyli swój pierwszy raz. Mogła uważać się za zwyciężczynię w przyszłości, wspominając swoje doświadczenie z mężczyzną swoich marzeń, prawda? Musi nauczyć się zadowolenia, zamiast być chciwą! Yvonne szybko wzięła się w garść, pocieszając samą siebie. Jednakże czas na jej zegarku ponownie wprawił ją w panikę! „O nie, spóźnię się!” Nie śmiejąc się dłużej wahać, wbiegła do pracy jak najszybciej z torebką – unikając wpadnięcia na innych pracowników przed sobą. W ostatniej chwili udało jej się odbić kartę! Uf, udało się! „Co?” Podnosząc wzrok, Yvonne zauważyła, że jej koledzy zachowują się wokół niej dziwnie. Wydawało się, że coś omawiają szeptem. Wróciła do biura i cicho podsłuchała bliską przyjaciółkę. „Lyn, o czym oni mówią? Dlaczego nikt nie pracuje?” szepnęła. „Kto miałby teraz ochotę pracować!” Jej bliska przyjaciółka, Lynette Yaeger, nachyliła się do niej. „Nie słyszałaś? Była awantura wśród akcjonariuszy! Jeden z nich zabrał pieniądze firmy i uciekł za granicę tej nocy. Nikt go nie dogonił!” „Pozostali akcjonariusze nie mieli innego wyjścia, jak sprzedać wszystkie swoje akcje. Wkrótce nowym dyrektorem generalnym zostanie ktoś inny. Nikt nie wie, czy będziemy mogli nadal tutaj pracować! Kto miałby ochotę pracować w takiej sytuacji?” „Firma została sprzedana?!” Yvonne była zaskoczona. Po chwili zastanowienia coś wydało jej się nie tak. „To nie ma sensu. Nawet jeśli firma zostanie sprzedana, nowy dyrektor generalny będzie nadal potrzebował ludzi do pracy.” Yvonne poczuła lekki niepokój. Przecież to była jej jedyna praca. Będzie miała kłopoty, jeśli ją straci! „Ja też nie mam pojęcia.” Lynette westchnęła. „Wszystko będzie zależało od decyzji nowego dyrektora generalnego. Jesteśmy tylko pracownikami. Nie możemy mu się przeciwstawiać.” „Co wy dwie jeszcze tu robicie?” Zarządca ds. personalnych podszedł w pośpiechu. „Nie widzicie, że wszyscy wyszli powitać nowego dyrektora generalnego? Musicie iść natychmiast!” Dopiero wtedy Yvonne zdała sobie sprawę, że zostały same w biurze. „Zaraz!” Odłożyła torebkę, a następnie pociągnęła Lynette, gdy spieszyły się do holu. Jak mówi przysłowie, nowa miotła dobrze zamiata. Jeśli się spóźnią, nowy dyrektor generalny może ich wykorzystać jako mięso armatnie!