Alena Matteo pędzili na salę operacyjną, kiedy wpadliśmy do szpitala. Luca jechał szybko, jakbyśmy przechodzili przez apokalipsę i po raz pierwszy w życiu mi to nie przeszkadzało. Chciałam, żeby jechał tak szybko, jak tylko mógł. Życie mojego męża wisiało na włosku. Siedzieliśmy więc na zewnątrz, chodząc w tę i z powrotem, czekając. Rozumiałam, jak się czuł, kiedy mnie postrzelono. Po prostu nigdy