Kiedy Gabriel wrócił, jakby ktoś w nim przełączył jakiś pstryczek. Jego oczy były odległe, zimne, gniewne. – Gdybym tu dzisiaj nie przyszedł, nigdy bym się nie dowiedział o moich dzieciach? – zapytał tonem oskarżenia. – O twoich dzieciach? – uniosłam brwi. – Noszę je pod sercem przez osiem miesięcy, a one nagle są twoje?! – Wiesz, co mam na myśli. – Nie, właściwie to nie wiem – warknęłam. – To ty