PERSPEKTYWA BELLI: Kiedy wyszliśmy z sali muzycznej, Adam odwrócił się do mnie z takim łagodnym, zaskoczonym wyrazem twarzy. – Wow – powiedział, lekko kręcąc głową. – Nie wiedziałem, że tak dobrze grasz na pianinie. Masz też piękny głos. Wzruszyłam lekko ramionami, starając się zachować spokój, ale czułam, jak kąciki moich ust unoszą się w dumny uśmiech. – No cóż, jestem dobra – powiedziałam, nons