Dzieciaki, potajemnie przekonane, że udało im się oszukać matkę, zaczęły się denerwować, widząc wracającą Elainę. – Mamo, co się stało? – Julian, zawsze opanowany, szybko się uspokoił i zapytał, podnosząc głowę. Elaine podniosła brzeg spódniczki Evie. – Dlaczego masz brudną spódniczkę? Evie schowała ręce za plecami, wyglądając na bardzo spiętą. – Mamo! – Eddy nagle podniósł głos. Kiedy Elaine spojrzała na niego podejrzliwie, szybko dodał: – Przecież bawiliśmy się w chowanego? Pewnie się gdzieś oparła i ubrudziła spódniczkę! Evie gorliwie pokiwała głową. – A co się stało z twoim nadgarstkiem? – Martin stanął za Evie. Dzieciaki jeszcze bardziej się zmieszały. Serce Elaine zamarło. Chwyciła nadgarstek Evie, a jej spojrzenie natychmiast stało się ostre. – Co się dzieje? Grzeczne dzieci nigdy nie kłamią, wiecie o tym. Nawet Martin bał się Elaine, kiedy ta przybierała poważny wyraz twarzy, a co dopiero trójka małych szkrabów. Julian wytężył umysł i pośpiesznie wymyślił wymówkę. – Może się gdzieś uderzyła! Evie czuła się winna i nie śmiała spojrzeć na Elainę. Spuściła głowę i nerwowo pocierała palcami o podłogę. Eddy też był trochę zdenerwowany. Choć zazwyczaj był elokwentny, poczuł gulę w gardle i nie mógł wydusić z siebie ani słowa. Julian zacisnął usta, zastanawiając się, czy powinien powiedzieć Elainie prawdę. – Nie zamierzacie mi powiedzieć? – Elaine podniosła głos. Wzrok Martina szybko powędrował po twarzach trójki uroczych dzieciaków i domyślił się, że coś ukrywają. Uspokoił Elainę, mówiąc: – Poproszę sekretarkę, żeby to sprawdziła. Elaine wzięła głęboki oddech. – Nie lubię, kiedy kłamiecie. Mam nadzieję, że do jutra powiecie mi wszystko szczerze! Po tych słowach odwróciła się i wyszła. Po wejściu do samochodu Martin podszedł do niej i pomógł zapiąć pasy, pocieszając ją delikatnie: – Eleno, choć mają dopiero pięć lat, są niesamowicie sprytni i nie dadzą się skrzywdzić. Może Evie naprawdę się gdzieś uderzyła. Elaine podniosła wzrok, jej oczy były lekko zaczerwienione. Nie zniosłaby, gdyby któremuś z dzieciaków ktoś zrobił krzywdę. A teraz nadgarstek Evie był ewidentnie przez kogoś uszczypnięty. Wspominając postawę Gideona i innych dyrektorów w sali konferencyjnej, nie mogła powstrzymać podejrzeń, że chcieli skrzywdzić jej rodzinę. Dzieciaki zawsze były bardzo rozsądne. Elaine bała się, że celowo będą ukrywać przed nią swoje żale i nie będą chciały powiedzieć jej prawdy. – Obiecuję, że dowiem się, co się stało. Patrząc na Martina, który uroczyście przysiągł, Elaine wzięła kilka głębokich oddechów i powiedziała: – Skupmy się najpierw na Joshu. – Dobrze. – Martin odwrócił wzrok i uruchomił samochód. Podmiejski tor wyścigowy. Josh był amatorem wyścigów. Co roku brał udział w amatorskich zawodach i zdobył wiele trofeów. Ale niestety, do tej pory nie zdobył mistrzowskiego trofeum. Teraz, gdy zbliżały się amatorskie zawody, Josh planował tu potrenować i spotkać się z Ansonem. W tym momencie Josh zobaczył czerwoną Ferrari, która pędziła w jego stronę jak podmuch wiatru. Wśród wzburzonego kurzu czerwona Ferrari wykonała piękny drift i zatrzymała się stabilnie przed samochodem Josha. – Wow! Atmosfera na scenie rozgrzała się od wiwatów i gwizdów. Wszyscy starali się jak najlepiej przyjrzeć, chcąc zobaczyć, kto potrafi wykonać tak piękny drift. Josh był jeszcze bardziej podekscytowany i chciał od razu otworzyć drzwi samochodu, żeby zobaczyć, kto to jest. Drzwi samochodu otworzyły się i publiczność natychmiast ucichła, gdy zobaczyła wysoki obcas. Po około trzydziestu sekundach wybuchli jeszcze głośniejszym wrzaskiem. – O kurczę! To kobieta! – Jak kobieta mogła wykonać tak piękny drift? – Jestem bardzo ciekawy, jak ona wygląda. Jeśli jest ładna i fajna, będę jej największym fanem! ... Wśród takich dyskusji Elaine wysiadła z samochodu. Odrzuciła włosy do tyłu i spojrzała z uroczym uśmiechem na oszołomionego Josha. Promienie słońca spływały z góry, jakby pozłacały jej wykwintną twarz warstwą złota, sprawiając, że wyglądała pięknie jak wróżka. – Witam, panie Robinson. Josh nagle wrócił do rzeczywistości. – Czy pan Cameron panią przysłał? Elaine powiedziała z uśmiechem: – Skąd taki pomysł? – Nie, nic. – Jeśli chcesz wiedzieć, kim jestem, pościgaj się ze mną, a się dowiesz. Josh uśmiechnął się promiennie. – To trochę nie fair w stosunku do pani, prawda? Gdyby wygrał, ludzie zarzuciliby mu, że zbyt poważnie potraktował ten wyścig. Ale gdyby przegrał, wyśmialiby go za to, że nie dorównuje kobiecie. Żaden z tych wyników nie przyniósłby mu korzyści. Josh zawsze był przebiegły, więc nie wpędziłby się w taki dylemat. Elaine spojrzała na niego z uśmiechem. – Daj spokój. Nikt tutaj nie jest tak staroświecki, jak się spodziewałeś. Mecze między mężczyznami i kobietami są zawsze uczciwe. Panie Robinson, za bardzo się pan martwi! Oprócz doskonałych umiejętności jazdy Elaine, Josh był również zaskoczony jej ostrym językiem. Kiedy zastanawiał się, czy konkurować z Elaine, jego sekretarka nagle podbiegła i wyszeptała mu coś do ucha. Wtedy Josh spojrzał na Elaine z uśmiechem. – Pani, naprawdę nie jestem sobą dzisiaj, ale za chwilę przyjedzie mój partner. Mówi się, że on też jest bardzo dobry w wyścigach. Może pościgałaby się pani z nim? Elaine pokazała słaby uśmiech, ale jej spojrzenie było lodowato zimne. – Panie Robinson, jest pan naprawdę przebiegły! Twarz Josha natychmiast pociemniała. – Ale oczywiście, nie jest pan jedyny. Każdy odnoszący sukcesy biznesmen musi być przebiegły, – dodała Elaine, sprawiając, że Josh poczuł się mniej zirytowany. – Wygląda na to, że pani też zajmuje się biznesem, prawda? – Panie Robinson, powiedziałam to dość jasno. Jeśli chcesz poznać moją tożsamość, musisz mnie pokonać. – Elaine uśmiechnęła się. Josh zmrużył oczy i zastanawiał się, próbując odgadnąć jej tożsamość. – Mogę pościgać się z pani partnerem za chwilę pod jednym warunkiem. Jeśli wygram, mam nadzieję, że odrzuci pan współpracę z Cameron Group! Josh był zszokowany. Pomyślał: „Kim do cholery jest ta kobieta? Ona nawet odważa się konkurować o interesy z Cameron Group”. – Czyli pani celem jest pokrzyżowanie mi współpracy z Cameron Group, prawda? – Głos Josha podniósł się ze zdziwienia. Elaine często go zaskakiwała, odkąd się pojawiła. – Pokrzyżować? Nie. – Uśmiech Elaine poszerzył się i wyglądała bardzo pewnie. – Myślę, że bardziej nadajemy się do współpracy z Robinson Group niż Cameron Group! – Pani, jest pani dość pewna siebie! Znajomy głos sprawił, że serce Elaine zabiło szybciej i zacisnęła pięści. To był Anson. W końcu spotkali się ponownie. Uśmiech na twarzy Elaine stał się jeszcze szerszy. Odwróciła się powoli, patrząc na dostojnego i pełnego gracji mężczyznę. – Witam, panie Cameron. Kiedy Anson spotkał jej wzrok, oniemiał. Ta kobieta wyglądała tak bardzo jak Elaine! Jednak Anson zastanawiał się, czy to rzeczywiście kobieta, której szukał przez ostatnie pięć lat.