Bella, perspektywa. – Panno Diaz i panie Kent, spóźniliście się – udawał złość diabeł, gdy weszliśmy do klasy dziesięć minut po czasie. Z łatwością wyczułam uśmieszek formujący się pod jego wąskimi wargami i miałam ochotę rozerwać go na strzępy za ten kawał, który nam wyciął. Pieprzony dupek! Przysięgam, że podrapała bym mu twarz na oczach wszystkich, gdyby nie była taka ładna. – Przepraszamy, pro