– Oboje. – Jego oczy ciemnieją, a głos cichnie. – Ale pomiń „nie” i „to”. Muszę się nad tym chwilę zastanowić. Kiedy rozumiem, co chce, żebym powiedziała, moje policzki płoną. Ale daję mu to, czego pragnie. Bez zastrzeżeń i bez żalu, tak jak tego potrzebuje. Wpatrując się w jego oczy, z rozpaloną twarzą i łomoczącym sercem, szepczę: – Kocham pana, sir. Zwilża wargi. Jego oddech staje się nierówny.