Mała, czerwona dziura pojawia się na środku jego czoła. Krew i kawałki mózgu pryskają na okno za nim. Pada do tyłu, z otwartymi oczami i rozluźnionymi ustami. Osuwa się na sofę, leży nieruchomo i cicho, wpatrując się bezmyślnie w sufit, a ciemna plama rozlewa się po beżowej poduszce pod jego głową. Na nocnym niebie nad nami fajerwerki wybuchają feerią barw z trzaskiem i hukiem. Mój krzyk jest żywą