Wkrótce potem Zachary znów zaczął płakać. Zawył piskliwie: „NIE! Nie jesteś mamą Willow! Jesteś moją mamą!” Idąc w moim kierunku, ciągle mówił. Kiedy spojrzałam na jego żałosną minę, nagle przypomniałam sobie, jak wyglądał, kiedy powiedział mi, że lubi Jessicę i chciałby, żeby była jego mamą. Wcale go nie żałowałam. Uznałam go raczej za śmiesznego. „Zachary, musisz wziąć odpowiedzialność za s