Tabletka twardnieje, a Charles podnosi ją pęsetą. Andrea otwiera dłoń i patrzy na maleńką białą pastylkę. Nagle wpada na pomysł. – Czy istnieje jakiś lek, który zapobiegłby zajściu w ciążę? – pyta. Charles marszczy się gwałtownie. Udaje, że jest zajęty układaniem pęset i probówek na stole, aby ukryć swoje zakłopotanie. – Chcesz w ogóle uniknąć zajścia w ciążę? – pyta. Andrea kiwa głową. – Nie ma takiego leku – mówi surowo. Kłamie. Mógłby jej z łatwością coś takiego przygotować, gdyby chciał. – Dlaczego pytasz? – zastanawia się. Andrea bierze szklankę wody od Charlesa. Wrzuca tabletkę do ust i bierze długi łyk. – Nie chcę zajść w ciążę z jego dzieckiem – mówi. – Nie chcę nawet, żeby mnie dotykał, ale nie wiem, czy mogę temu zapobiec. Charles zaciska usta, żeby zachować milczenie. Chciałby jej pomóc, ale ma do czynienia z Lancem Hamiltonem, mężczyzną, który ma wystarczającą władzę, by wpływać na całe miasto, a nawet kraj. Charles nie ma takiej mocy, by walczyć z kimś takim. – Więc planujesz go raczej odstraszyć? Chcesz sprawić, żeby nie mógł znieść twojego dotyku? Andrea nie może zaprzeczyć, że celowo go wkurza, próbując przekonać go do rozwodu. Ale nie zadziałało to tak, jak planowała. Rozmowa wydaje się robić zbyt ciężka, więc żartuje: – To trudne, skoro jestem taka piękna. Myślę, że tylko zrzędliwy lekarz taki jak ty mógłby oprzeć się mojemu urokowi. Mruga do niego swoimi pięknymi niebieskimi oczami, a Charles czuje, jak drży mu serce. Jak może jej się oprzeć? Andrea wraca do tematu tabletek: – Działają do 48 godzin po, prawda? Charles, wciąż tonący w jej uśmiechu, odchrząkuje i kiwa głową. – Chcę więcej, na wszelki wypadek. Pojedynczo, ostrożnie wkłada tabletki do szklanego pojemnika i podaje jej bez pytania. Wie, z czym się mierzy. Lance nie jest normalnym facetem. Jeśli Lance postanowił, że chce ją mieć, Charles obawia się, że może nie być w stanie mu odmówić. – Dzięki – wkłada szklankę do kieszeni. – Zaraz zajrzę do niani. Odwraca się, żeby wyjść z pokoju, ale silna ręka chwyta ją za nadgarstek. Charles patrzy na nią intensywnie, a następnie zwalnia uścisk, delikatnie głaszcząc jej dłoń i palce. Coś lodowatego i twardego wsuwa się na jej środkowy palec. – Wyjdziesz za mnie? – pyta lekko. – Moja odpowiedź nie ma znaczenia – żartuje. – Bigamia jest nielegalna. Charles uśmiecha się, ale nie mówi ani słowa. Zamiast tego bawi się pierścionkiem, który włożył jej na palec. Zielony diament pośrodku pierścionka otwiera się, odsłaniając cienką igłę osadzoną w kamieniu. – Jest zrobiony z materiału, który może wykryć truciznę w jedzeniu – mówi. – Jest specjalnie zaprojektowany do wykrywania nowej toksyny w twoim ciele. – Jest zbyt cenny. Nie mogę go wziąć – protestuje Andrea. Zaczyna go zdejmować z palca. Wie dużo o drogich kamieniach, ponieważ ich kolekcjonowanie jest jedną z pasji pani Hamilton. Kiedy jej rodzina przygotowywała ją do rywalizacji o Lance'a, lekcje o drogich kamieniach uważano za obowiązkową część jej edukacji. Widzi, że zielony diament jest niezwykle rzadki: jest niezwykle trudny do wyprodukowania i kosztuje co najmniej trzy miliony dolarów za karat. Oceniając po jego wielkości, ma wiele karatów. Nie zdaje sobie sprawy, że igła jest o wiele cenniejsza niż rzadki klejnot, który ją ukrywa. Charles wsuwa go z powrotem na jej palec. – Nie jest tak cenny jak twoje życie – mówi. Nigdy nie widziała go tak upartego w niczym. Niechętnie pozwala mu włożyć pierścionek z powrotem na palec. Pasuje idealnie. – Chodźmy – prowadzi ją z gabinetu w kierunku pokoju jej niani. – Czy Bryan Flynn ostatnio tu przychodził? – pyta. Bryan jest synem jej niani. Dorastała z nim i uważa go za brata. – Jeśli nie musi iść do szkoły – odpowiada Charles. – Ale ostatnio jest zajęty i zawsze pyta, kiedy przyjdziesz. – Czy on nie wie, że wyjście jest dla mnie prawie niemożliwe? Andrea nie może powstrzymać się od zmarszczenia brwi na myśl o trudnościach z odwiedzeniem jej niani. – Wie. Ale wszyscy chcemy cię widzieć częściej. – Prawdopodobnie będę cię widywać codziennie, gdy tylko rozwód zostanie sfinalizowany – mówi. – Nie znudzisz się mną? – Nie, to byłaby przyjemność. Charles patrzy na nią z intensywnym, niemal niewolniczym oddaniem, a ona się śmieje. – Co cię tak bawi? – martwi się Charles. Nigdy wcześniej nie słyszał, żeby się tak śmiała. – Pewnie nie ma pojęcia, jak piękna jest, kiedy się śmieje – myśli. Andrea kręci głową: – Myślę o szalonej fryzurze Bryana – mówi. – Ostatni raz, kiedy go widziałam, właśnie zmienił włosy. To było przezabawne. – A gdybym zrobił sobie taką samą fryzurę? – żartuje Charles. – Nie. Wyglądasz lepiej tak. Charles kiwa głową z satysfakcją i uśmiecha się do siebie. Docierają do pokoju. Pielęgniarki nie ma, a niania Andrei jest sama. Schudła od ostatniego razu, kiedy Andrea ją widziała. Jej włosy również posiwiały. Leży na łóżku tak spokojnie, że nie wyglądałaby na chorą, gdyby nie maska tlenowa przymocowana do jej twarzy. Andrea podchodzi do łóżka, poruszając się lekko, aby jej obcasy nie hałasowały na podłodze. – Nianiu? – woła Andrea niepewnie. Kobieta nie odpowiada; po prostu leży tam, nieruchoma i cicha. Andrea bierze nianię za rękę, a Charles przysuwa dla niej krzesło. Siada i głaszcze zmarszczki na dłoni staruszki. Długa śpiączka spowodowała tak dramatyczną utratę wagi, że Andrea czuje, jakby głaskała tylko skórę i kości. Boli ją serce, gdy raz po raz pieści wychudzoną dłoń niani. – Przepraszam, że tak długo mi zajęło przyjście – przeprasza. – Nie możesz się na mnie gniewać. Wiesz, jak surowe są zasady Hamiltonów – od dawna próbuję się wymknąć. Ale wtedy, gdybyś wiedziała, co zrobiłam, zganiłabyś mnie za złe zachowanie, prawda? Andrea uśmiecha się nagle, przypominając sobie, jak zmartwiona była jej niania za każdym razem, gdy wracała do domu po godzinie policyjnej. Starsza kobieta zwykła przysięgać, kiedy Andrea narzekała, że dom Hamiltonów jest jak więzienie. – Obudziłabyś się, gdybyś wiedziała, że rozwodzę się z Lancem? – pyta. Wpatruje się w spokojną twarz niani. Gdyby niania nie spała, spojrzałaby na Andreę surowym wzrokiem i położyła ręce na biodrach. Zmarszczyłaby brwi i zganiła Andreę, mówiąc jej, że ma wielkie szczęście, że jest żoną Lance'a Hamiltona. Że powinna pielęgnować swoją małżeńską błogość. Szczęście? Błogość? Andrea jęczy. Ostatnie trzy lata w domu Hamiltonów były najbardziej nieszczęśliwymi latami jej życia. Nie ma błogości. Nie ma szczęścia. – Bądź spokojna, obiecuję, że dobrze zaopiekuję się Bryanem i sobą. Myśli o Bryanie jak o swoim młodszym bracie, chociaż nie są spokrewnieni. Charles odprowadza Andreę do wejścia do szpitala. Po prostym pożegnaniu Andrea wsiada do samochodu, wciska pedał gazu do dechy i znika w nocy.