Na twarzy Juliana pojawił się uśmiech. – Jest już tak późno, że Susan naprawdę zasnęła. Julian pozmywał naczynia i położył się do łóżka. Ledwie ułożył ciało na materacu, w jego ramiona wtuliło się ciepłe ciało. Był oszołomiony, ale i mile zaskoczony. – Susan? Był przekonany, że to Susan. Wkrótce jego miarowy oddech zmienił się w zdyszany. – Susan, czy wiesz, co robisz? – Jego głos przerwał ciszę i