Perspektywa Alexandra Trzęsłem się jak osika, trzymając w ręku telefon, pełen obaw. – No zrób to! – podjudzał Duch. – Nie masz nic do stracenia! – Ale... – Nie, masz! – przerwał mi Duch. – Po prostu zadzwoń do dziewczyny! Serce waliło mi jak szalone, przez co pociłem się pod kołnierzykiem – to było gorsze niż zaproszenie Emilii do tańca! – Może powinienem przejąć inicjatywę? – zaproponował Duch. –