Perspektywa Alexandra – Dobrze spałaś? – wyszeptałem, widząc Emily leżącą cicho w moich ramionach. Nie spała już od jakiegoś czasu, a jednak nie starała się poruszyć. – Tak – powiedziała, podnosząc wzrok, by spojrzeć na mnie. Jej niebieskie oczy były ciemniejsze niż zwykle, a ona wyglądała na szczęśliwą i zrelaksowaną. – A ty? – zapytała, a jej głos był ciepły jak letni wiatr. – Tak samo – powiedz