Siedzę wyprostowana, odsuwam rękę od Christiana i przygryzam wargę, rozważając to. Odwraca się do mnie całym ciałem, obserwuje moją twarz, siedzi cicho i pozwala mi na chwilę zastanowienia. Po prostu w niego wpatruję się, zatracając się trochę w jego szaro-niebieskich oczach, zastanawiając się… co ja, do cholery, mam zrobić. Albo powiedzieć. Albo poczuć! "Co myślisz, że powinnam zrobić?" – słyszę,