POV Avery. W ciągu kilku minut zamieniłam się w płaczącą kupkę nieszczęścia. Xander mocno mnie objął, próbując pocieszyć. – Już dobrze, Avery, wszystko będzie w porządku… uspokój się – powiedział, niosąc mnie na rękach do łazienki. Byłam świadoma, że leje się na mnie woda, ale nie przestawałam płakać. Nie mogę już tego znieść. Zabiję tych łajdaków, zabiję ich w każdy możliwy, torturujący sposób. A