Jack zerknął na mnie. Pod presją mamy i taty niechętnie mruknął: „Dobrze, chyba źle cię potraktowałem”. Chyba? Źle mnie potraktował. Skąd to „chyba”? Jak mógł być aż tak nieszczery w swoich przeprosinach? Miałam już coś powiedzieć, gdy kontynuował: „A co z tobą i Erikiem? Widziałem was, jak się przytulacście!” „Widzieć, to nie znaczy wierzyć” – zimny, męski głos dobiegł sprzed mnie, zanim zdąży