Elsa z troską, wręcz autentycznym zmartwieniem, udzielała mi rad, jakby szczerze martwiła się o mnie i dziecko. Nic dziwnego, że była tak świetną aktorką. Gdybym nie znała jej prawdziwej natury, prawdopodobnie dałabym się nabrać na jej fałszywą życzliwość. Martwiła się po prostu, że jeśli urodzę dziecko Jeremiasza, utrudni mi to zajęcie jej miejsca. Uśmiechnęłam się obojętnie i spojrzałam na nią. „Dlaczego mam wrażenie, że jesteś bardziej zaniepokojona niż ja? Czy boisz się, że mogę być w ciąży?” Elsa zamarła. Potem szybko wyjaśniła: „O czym ty mówisz? Po prostu martwię się o twoje zdrowie. Kto się tobą i dzieckiem zaopiekuje, jeśli urodzisz? Jeremiasz jest zajęty i może nie mieć czasu, żeby się wami obojgiem opiekować.” Jej słowa krążyły wokół Jeremiasza. Wydawało się, że zna go lepiej niż ja, będąc jego żoną. Ale z drugiej strony, to miało sens. Pracowali w Cornell Group i spędzali ze sobą więcej czasu. A oboje darzyli się uczuciem… Ale to już nie miało dla mnie znaczenia. Roztargniona bawiłam się naszyjnikiem na szyi i zapytałam: „Dlaczego tu jesteś?” „Żeby przeprosić” – odparła Elsa niewinnie. „Widziałam wiadomości. Jeremiasz powiedział mi, że jestem powodem waszej kłótni. Czuję się winna, więc postanowiłam wyjaśnić. Miałam wczoraj trudnego klienta, a Jeremiasz pomógł mi wybrnąć z trudnej sytuacji. Dlatego nie mógł wrócić, żeby świętować twoje urodziny.” Prawie parsknęłam śmiechem. Jeremiasz rzeczywiście wszystko jej powiedział. Kłóciliśmy się wczoraj wieczorem, a ona dowiedziała się o tym już rano. Uśmiechnęłam się lekko i nic nie odpowiedziałam. Potem zauważyłam, że wzrok Elzy wielokrotnie pada na naszyjnik „Światło Świtu” na mojej szyi. Jej oczy wypełniało tęskne pragnienie, którego nawet nie zdawała sobie sprawę. Bez wahania zdjęłam naszyjnik i włożyłam go w jej dłoń. „Bardzo ci się podoba ten naszyjnik, prawda? Jest twój.” Naszyjnik był prezentem od Jeremiasza, gdy się zaręczyliśmy. Ceniłam go latami, ale już go nie chciałam. Elsa wiedziała, jak bardzo cenimy ten naszyjnik. Kiedy patrzyła, jak go zdejmuję, popłynęły jej łzy. Próbowała wyjaśnić załamanym głosem: „Nie rób tego, Jane. Między nami nic nie ma. Nie rozumiej mnie źle i nie sprawdzaj mnie czymś tak cennym. Zawsze uważałam cię za siostrę. Jak mogłam mieć jakieś niewłaściwe myśli na temat Jeremiasza? Czy po tylu latach siostrzanej przyjaźni już mi nie ufasz?” Chociaż słowa Elzy mogły brzmieć szczerze, sposób, w jaki jej palce ściskały naszyjnik, opowiadał inną historię. Wydawało się, jakby z całych sił starała się stłumić jakieś emocje. Uśmiechnęłam się szyderczo i powiedziałam: „Ufam ci. Danie ci naszyjnika to nie test, więc nie przesadzaj. Po prostu już mi się nie podoba, dlatego pomyślałam, że ci go dam. Nic się nie stanie, jeśli go nie chcesz. Po prostu dam go komuś innemu.” Na to wyciągnęłam rękę, żeby go zabrać. Ale Elsa szybko cofnęła rękę. „To nie wypada. Nie powinnaś dawać tak wartościowych rzeczy innym. Zachowam go dla ciebie, a jeśli kiedykolwiek zechcesz go odzyskać, oddam ci go.” Mój wzrok zatrzymał się na jej palcach, bladych od ściskania naszyjnika. Kąciki moich ust wygięły się w szyderczy uśmiech. Wszystko, co właśnie powiedziałam, miało ją obrzydzić. W moim poprzednim życiu oskarżyła mnie o dawanie jej rzeczy, których już nie chciałam, i traktowanie jej jak żebraczki.