*TESSA* Wciąż tkwię w stanie paniki. Dlaczego? Czemu mam takiego pecha?! Nadal nie mogę uwierzyć, że jest moim nowym szefem. Zastanawiałam się nad tym, co mu powiedziałam. Ach… Po co ja to powiedziałam? Powinnam była dobierać słowa delikatniej. Czy on mnie zwolni za to, co powiedziałam? Nie! Nie mogę zostać zwolniona. Muszę się zaopiekować matką i siostrą. Muszę się uspokoić i pomyśleć. Wzięłam kilka głębokich, uspokajających oddechów. Zerknęłam na mężczyznę siedzącego na przedzie… Przedstawił się jako Declan Hudson. Kiedy nie spojrzał w moją stronę, opuściłam głowę i zakryłam połowę twarzy długimi włosami. W tej chwili modliłam się tylko o to, żeby mnie nie zauważył. Każda minuta i każda sekunda były dla mnie nie do zniesienia. Byłam niezmiernie szczęśliwa, gdy wreszcie spotkanie dobiegło końca. Wymknęłam się z sali konferencyjnej z myślą, że w ogóle mnie nie zauważył. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam po powrocie do biurka, było opowiedzenie Audrey o wszystkim, co się wydarzyło. „Żartujesz, prawda?” „Czy wyglądam, jakbym żartowała?” – zapytałam, podenerwowana. Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia. „W takim razie powinnaś się cieszyć, dziewczyno. Przespałaś się z takim seksownym facetem.” „Daj spokój. Bardzo się martwię, że może spróbować się na mnie zemścić i pewnie mnie zwolni. Nadal muszę się zaopiekować matką i siostrą. Nie mogę sobie teraz pozwolić na bycie bezrobotną.” O Boże. Nie powinnam była iść do baru pić. Chciałabym cofnąć czas. Powinnam była być bardziej ostrożna. Nie powinnam była mieć przygody na jedną noc. Nie powinnam była dać mu tych 200 dolarów. I nie powinnam była go obrazić. Czemu jestem w tak frustrującej sytuacji?! Audrey poklepała mnie po ramieniu. „Nie martw się za bardzo. Może w ogóle cię nie zauważył.” Nagle rozległ się głos kierownika: „Tesso, pan Hudson wzywa cię do swojego gabinetu!” O nie. Jestem trup! ********* Z drżącą ręką zapukałam do drzwi jego gabinetu. „Wejdź” – oznajmił jego głęboki baryton. Niechętnie weszłam. Byłam strasznie zdenerwowana. Nie mogę uwierzyć, że mężczyzna, który rano był w szlafroku, okazał się moim szefem. Życie naprawdę jest pełne niespodzianek. Szkoda… Nie podobała mi się ta niespodzianka… W ogóle mi się nie podobała. Stałam cicho, podczas gdy on nadal przeglądał jakieś dokumenty, nie zwracając na mnie uwagi. Wypuszczając powietrze, o którym nie wiedziałam, że wstrzymuję, zaczęłam: „Panie Hudson, wzywał mnie pan?” Podniósł głowę i obdarzyłam go pogodnym uśmiechem. Może zobaczy mnie inaczej… jako miłą osobę, jaką jestem. Wpatrywał się we mnie od stóp do głów. Jego oczy były ciemne i zimne. Poczułam się bardzo niekomfortowo i starałam się jak mogłam, żeby nie trząść się jak liść. Oparł się na swoim obrotowym krześle i powiedział nonszalancko: „Myślałem, że ludzie pracujący dla mnie będą odpowiedzialni. Nie spodziewałem się, że cię tu zobaczę.” Poczułam się spoliczkowana. Tak… Popełniłam błąd zeszłej nocy, ale to nie daje mu prawa, żeby myśleć, że jestem nieodpowiedzialna. Jeśli jest jedna rzecz, której nienawidzę… to bycie lekceważoną. Zanim zdążyłam pomyśleć, odpowiedziałam: „Cóż, nie jest profesjonalne rozmawianie o naszym życiu prywatnym w pracy, proszę pana, ale skoro już przy tym jesteśmy… naprawdę nie powinien pan tu nikogo osądzać.” Wyraz twarzy Declana stwardniał. Cholera. Wygląda na to, że rozzłościłam go jeszcze bardziej niż wcześniej. Na pewno mnie zwolnią!