Nieświadoma jego planów, jedynie skinęłam głową na zgodę. Czasami, bez żadnego powodu, można poczuć się gorszą w związku. Przywykłam do spełniania próśb Ashtona. Nieustannie też wykonywałam jego rozkazy, mimo że nimi gardziłam. Gdy pojazd zbliżał się do miasta, myślałam, że podrzuci mnie do willi. Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu, skierował się prosto do szpitala. Zapach antyseptyków unosił się w powietrzu, przenikając każdy zakątek szpitala. Nie lubiłam go, ale poszłam za Ashtonem cicho na oddział Rebeki. Rebeka była podłączona do kroplówki. Leżała na łóżku, wydając się jeszcze bardziej krucha i drobna. Kiedy zobaczyła mnie wchodzącą z Ashtonem, jej wyraz twarzy zrzedł. Po długiej ciszy odezwała się: "Nie chcę jej widzieć, Ashton." Jej dziecko umarło, a matczyna aura zniknęła. Zamiast tego stała się coraz bardziej zimna i pełna urazy. Ashton podszedł do niej i wziął ją w ramiona. Opierając brodę na jej czole, próbując ją pocieszyć, pośpiesznie wyszeptał: "Ona tu jest, żeby się tobą zaopiekować. To tylko słuszne, żeby to zrobiła." Ich uwielbienie i bliskość przeszyły moje serce na wylot jak odłamek żelaza. Rebeka rozchyliła usta, żeby coś powiedzieć, ale ostatecznie zrezygnowała. Uśmiechnęła się więc do Ashtona. "Dobrze, niech będzie po twojemu." Rozmawiali o mnie; niemniej jednak nie mogłam włączyć się do dyskusji. Zostałam zmuszona jedynie do wysłuchiwania ich ustaleń. Ashton był zajętym człowiekiem. Był Fullerem, ale nie uczestniczył w pogrzebie George'a. Musiał prowadzić rodzinny interes, więc nie miał czasu towarzyszyć Rebece podczas jej pobytu w szpitalu. Wyglądało na to, że jedyną osobą, która mogła się zająć Rebeką, byłam ja. O drugiej w nocy Rebeka wciąż nie spała, ponieważ przespała zbyt wiele godzin w ciągu dnia. W szpitalu nie było dodatkowych łóżek, więc usiadłam na krześle obok jej łóżka. Wyczuwając, że wciąż nie śpię, Rebeka wkrótce zwróciła na mnie wzrok. "Scarlett, jesteś zbyt gorsza." Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Wpatrywałam się w pierścionek na moim palcu przez dłuższą chwilę, zanim podniosłam wzrok. "Czyż miłość nie powinna taka być?" Nie rozumiała, co mam na myśli. Po chwili przerwy wybuchnęła uśmiechem. "Nie jesteś tym zmęczona?" Pokręciłam głową. Wszystko w życiu jest męczące. Jedyne, co zrobiłam, to zakochałam się w mężczyźnie. "Możesz mi nalać szklankę wody?" zapytała, siadając prosto. Skinęłam głową i wstałam, żeby nalać jej szklankę wody. "Bez zimnej wody. Chcę, żeby była wrząca!" poinstruowała chłodno. Po nalaniu wody podałam jej szklankę. Niemniej jednak nie wzięła jej ode mnie. Zamiast tego powiedziała mi: "Żal mi ciebie – jesteś żałosna. Nie obwiniam cię za poronienie, ale nie mogłam powstrzymać się od wyładowania na tobie mojej nienawiści." Nie wiedziałam, co ma na myśli, więc podałam jej szklankę. "Uważaj. Jest gorąca." Wzięła ode mnie szklankę, jednocześnie nagle mnie pociągając. Instynktownie próbowałam się odsunąć, ale ona wpatrywała się we mnie uważnie. "Załóżmy się, dobrze? Czy będzie się o ciebie martwił?" Oszołomiona, zdałam sobie sprawę, że Ashton stoi przy drzwiach. Nie zostałam poinformowana o jego przybyciu. Wpatrując się we mnie, Rebeka zapytała spokojnie: "Chcesz się założyć?" Nic nie powiedziałam, pozwalając jej wylać mi szklankę wrzącej wody na rękę. Błysk przeszywającego bólu uderzył w moje zmysły. Przystąpiłam do zakładu moim milczącym przyzwoleniem. Rebeka odstawiła szklankę, mówiąc niewinnie: "Przepraszam; nie zrobiłam tego celowo. Szklanka była zbyt gorąca, więc wyślizgnęła mi się z rąk. Wszystko w porządku?" Co za hipokrytka! Cofnęłam rękę, powstrzymując palący ból. "W porządku," odpowiedziałam, kręcąc głową.