Stałem przy szafce, wymieniając książki, kiedy zobaczyłem, jak idzie w moją stronę. Nie spojrzała na mnie i otworzyła swoją szafkę. Była jakieś pięć szafek ode mnie, a korytarze były dość ciche, chociaż nie byliśmy zupełnie sami. Minął tydzień i widziałem ją kilka razy, ale nie miałem okazji, żeby z nią znowu porozmawiać po tym, jak mnie obraziła. – Więc powiesz mi, jak masz na imię? – zapytałem. – Po co? – spytała, patrząc na mnie. – Pytam grzecznie, prawda? – Nie umiałbyś być miły, nawet gdyby od tego zależało twoje życie – powiedziała. – Ała, lubisz ranić moje uczucia? – zapytałem. – Po co w ogóle ze mną rozmawiasz? Mam chłopaka i nie obracamy się w tych samych kręgach towarzyskich – powiedziała. – Twój chłopak to idiota – powiedziałem. – A dlaczego tak uważasz? – Gdybyś była moją dziewczyną, nie dałbym nikomu szansy rozmawiać z tobą tak, jak ja to robię teraz – powiedziałem. – Flirtujesz ze mną? – spytała i nagle się roześmiała. – Dlaczego brzmisz tak zaskoczone? – zapytałem. – Bo jesteś Lucas Grey, a twoja reputacja jest dobrze znana – powiedziała i zatrzasnęła szafkę. – Więc przynajmniej powiedz mi, jak masz na imię – powiedziałem, opierając obie ręce obok jej ramion, przytrzymując ją. – Lepiej odejdź, zanim JD i Carson zaczną mnie szukać – powiedziała. Nasze twarze dzieliły centymetry i czułem, że wciągają mnie jej oczy. Nie mogłem oderwać wzroku, nawet gdybym chciał. Zobaczyłem jego pięść za późno, bo byłem tak oczarowany dziewczyną przede mną, że nie zauważyłem, że JD i Carson podeszli do nas. Pięść JD uderzyła w moją szczękę, a Carson rzucił się na mnie i upadliśmy na podłogę. Instynktownie ją złapałem i obróciłem się tak, żeby wylądowała na mnie. Odepchnąłem ją od siebie, gdy stopa Carsona trafiła w moje żebra. Złapałem go za nogę i pociągnąłem w dół, oplatając jego nogi swoimi i siadając na nim okrakiem. Poczułem, jak pękają mu żebra, gdy uderzałem go wielokrotnie w to samo miejsce, a JD rzucił się na mnie, zrzucając mnie z Carsona. Ślizgaliśmy się po płytkach, gdy uderzałem go, gdziekolwiek wylądowały moje ręce. Byłem tak pochłonięty walką, że nie zauważyłem tłumu wokół nas. Rev podszedł z boku i powalił Carsona na podłogę, gdy ten znowu się na mnie rzucił i poczułem zapach krwi. – Lucas! – krzyknął Jax, odciągając mnie od JD. Preston był na Revie, trzymając rękę na jego ramieniu, gdy mówił do niego cicho. Rev zadał Carsonowi jeszcze jeden cios, a potem wstał. – Wracajcie do swojej przyczepy, śmiecie – krzyknął do mnie Carson. – Trzymajcie łapy z dala od tego, co moje – powiedział JD z wściekłym spojrzeniem. – Chodźmy – powiedział do mnie Jax. Zobaczyłem ją stojącą kilka metrów dalej, patrzyła na mnie z troską, a potem wydawało się, że zdała sobie sprawę, co robi, i pospieszyła do JD. On złapał ją za ramię i zaczął szarpać, ale Rev powstrzymał mnie, gdy zrobiłem krok do przodu. – Nie – powiedział do mnie, a ja spojrzałem na niego ze zdziwieniem. – Chodź – powiedział Preston, popychając mnie w innym kierunku. – O co w tym wszystkim chodziło? – zapytał mnie Jax, gdy szliśmy na plac przed szkołą. – Nie wiem, rozmawialiśmy, kiedy JD podszedł z boku – powiedziałem, ocierając krew z nosa. – Po co w ogóle rozmawiałeś z dziewczyną JD? – zapytał mnie Preston. Mieliśmy niepisaną zasadę, żeby się z nimi nie zadawać i trzymaliśmy się z dala od ich towarzystwa, nie dlatego, że się baliśmy, ale dlatego, że byli poniżej nas. – Nie wiem – powiedziałem i pokręciłem głową. – Jak twoje żebra? Dostałeś kilka dobrych kopniaków – powiedział Jax. – Jutro będzie dobrze, jak ona w ogóle ma na imię? – zapytałem. – Rylee Christianson – powiedział Rev. – A, no tak, pamiętam – powiedziałem. Wyglądała inaczej niż rok temu. Mgliście pamiętałem, że byliśmy na tych samych imprezach, kiedy Carson i ja byliśmy przyjaciółmi. – Trzymaj się od niej z daleka, zadaje się z tą hołotą z Dolnej Aurory – powiedział Preston. – Czyli jest smokinią? – zapytałem. – Tak, wszyscy tam są, Carson odrzuca ludzi – powiedział. – Skąd to wszystko wiesz? – zapytał go Jax. – Możliwe, że spotykałem się potajemnie z jedną z jego dziewczyn – powiedział Preston i roześmiałem się. – Po co? – zapytałem. Był przystojny, nie musiał się skradać, żeby zdobyć dziewczynę. – Nazwij to misją zwiadowczą – powiedział, a Rev pokręcił głową. – Dupek – powiedział, a Preston się roześmiał. – Chodźmy stąd – powiedział Jax, gdy szliśmy na parking. Za niecałe pięć minut zadzwoni dzwonek, a ja miałem do załatwienia sprawę z chłopakiem, który za bardzo się spoufalał z moją siostrą. Jax i ja czekaliśmy przy moim samochodzie, aż zobaczyliśmy, jak Rory Fletcher wychodzi ze szkoły. Śledziliśmy go przez parking, a on nie zdawał sobie sprawy z niebezpieczeństwa czającego się za nim. Ludzie patrzyli na nas, gdy popchnąłem Rory'ego o jego samochód. – Trzymaj się z daleka od Christiny – powiedziałem mu groźnie. – Nawet z nią nie rozmawiałem – powiedział, a jego głos się załamał. – Jeśli zobaczę, że choćby oddychasz obok niej, będziesz jadł przez słomkę do końca życia – powiedziałem mu. Tylko skinął głową, a jego usta otwierały się i zamykały, ale nie wydobywał się żaden dźwięk. Jax spojrzał na niego groźnie dla pewności, a ja puściłem go i wróciliśmy do mojego samochodu. Wszyscy patrzyli na nas, gdy odjeżdżaliśmy, a ja zachowywałem neutralny wyraz twarzy, dopóki nie opuściliśmy parkingu. – Chyba się trochę posikał – powiedział Jax, a ja się roześmiałem. – Dobrze – powiedziałem. Preston i Rev poszli już do domu i byłem z tego zadowolony. Nie potrzebowałem, żeby Rev bił tego dzieciaka i potwierdzał plotki o nas. Chris stała na najwyższym stopniu przed drzwiami i patrzyła na nas gniewnie, gdy zaparkowałem samochód. Baz mamrotał coś w mojej głowie, ale zignorowałem go. Wyglądała na wściekłą i wiedziałem, że jakimś cudem usłyszała o incydencie na parkingu. – Hej Chris, ładny dzień – powiedział Jax z uśmiechem. – To prawda? – zapytała mnie. – Co jest prawdą? – zapytałem, udając niewinnego. – Groziłeś Rory'emu śmiercią? – zapytała mnie. – Nie – powiedziałem. – Lucas, przysięgam! – krzyknęła na mnie. – Powiedziałem, że będzie jadł przez słomkę, nigdy nie powiedziałem, że zamierzam go zabić – powiedziałem i uśmiechnąłem się do niej. – Cholera, Lucas, miał mnie zaprosić na randkę – powiedziała. – Co? – zapytałem gniewnie. – Dlaczego nie możesz po prostu być wyluzowany? – zapytała mnie. – Nie idziesz na żadną imprezę – powiedziałem jej. – Idę – powiedziała. – Dobrze, to możesz iść z Jaxem – powiedziałem jej. – Jesteś dupkiem! – powiedziała głośno i wpadła do domu. – Stary, wiesz, że nie dałbym się złapać martwego na takich imprezach – powiedział do mnie Jax. – A ona nie da się złapać martwa, idąc z tobą – powiedziałem i uśmiechnąłem się, – Wygrałem. – Brzmisz tak, jakbym miał trąd – powiedział zirytowany. – Zna cię całe życie, kocha cię jak brata – powiedziałem mu. Wiedziałem, że czuje inaczej, ale nie do końca zaakceptowałem myślenie o mojej siostrze jako dziewczynie mojego najlepszego przyjaciela. Weszliśmy do salonu, a Preston siedział na kanapie i opowiadał Chris szczegółowo o walce między mną a Carsonem i JD. Chris tylko pokręciła głową, słuchając całej historii, a ja zobaczyłem, jak Jax patrzy na nią uważnie. – Przestań się gapić, Jax – powiedziałem głośno, a on szybko odwrócił wzrok, gdy Chris zarumieniła się, gdy go przyłapała. – Więc możesz walczyć z chłopakiem Rylee o nią, mimo że wszyscy są z Niższej Dzielnicy, ale ja nie mogę iść na imprezę z jednym chłopakiem? – zapytała mnie Chris. – On jest człowiekiem, Chris, jaki byłby w tym sens? – zapytałem ją. – Normalność! – powiedziała, gdy Hannah usiadła na zagłówku kanapy za Revem i bawiła się jego włosami. – Nie jesteśmy normalni i pomyśl, jak bardzo będzie złamane serce twojego związanego, gdy pewnego dnia zda sobie sprawę, że spotykałaś się z ludźmi! – powiedziałem jej. – Więc smokinia jest lepsza? Jak Tessa? – rzuciła mi w twarz. – Musiałaś to powiedzieć – powiedziałem jej. – Absolutnie – powiedziała zaciekle. – Jesteś lepsza Chris, Tessa była tylko wygodna i była błędem, takim, którego nie chcę, żebyś ty też popełniła – powiedziałem jej, a ona westchnęła. – Ktoś ma ochotę na popcorn? – zapytał Preston, a Jax rzucił poduszką w jego głowę. – Jesteś idiotą, Preston – powiedziała Chris, a on uśmiechnął się do niej. – Chcę tylko tego, co dla ciebie najlepsze, Chris – powiedziałem jej, gdy podszedłem bliżej i przytuliłem ją. – Wiem – westchnęła i odwzajemniła uścisk. – Trzymajcie się z dala od kłopotów, wrócimy późno dziś wieczorem – powiedziałem jej i Hannah. Jay i Thomas będą czaić się wokół domu, aż wrócimy do domu. – Gdzie idziecie? – zapytała mnie Chris. – Najprawdopodobniej do Drake'a – powiedziałem, a ona skinęła głową. Drake to klub smokini, który posiadaliśmy. Byliśmy jeszcze niepełnoletni, więc zawsze wchodziliśmy tylnymi drzwiami i piliśmy w piwnicy, gdzie również odbywały się nielegalne walki. Walki przynosiły duże pieniądze, a na górze znajdował się ekskluzywny klub, który był legalnym biznesem. W walkach braliśmy udział głównie w weekendy i spotykaliśmy się z niektórymi naszymi krewnymi z naszego legowiska. Tam odbywałem specjalne spotkania i tam też zabieraliśmy ludzi, którym chcieliśmy dać nauczkę, lub ludzi, którzy próbowali nas oszukać finansowo. Dziś wieczorem nie było wyjątku, nadszedł czas, aby pokazać im, kto tu jest Sirem.