Przypomniało mu to dawne czasy, po nalocie bombowym, w ruinach, dziewczynę, której twarzy nie mógł sobie do końca przypomnieć, która wyciągnęła rękę i ujęła jego dłoń. – I tym razem mnie nie zostawiła – wymamrotał Juliusz pod nosem. – Co mówiłeś? – zapytał Fabian, otrząsając się z oszołomienia. – Nic – odparł spokojnie Juliusz. Mimo to jego prawa dłoń lekko się zacisnęła, jakby nie chciała puścić