Kobieta wlepiła we mnie wzrok, po czym wyrwała mi sok. – Dzięki, panno Vance. – Nie ma za co – odparłam, uśmiechając się złośliwie, złapałam Yvaine za ramię i pociągnęłam ją za sobą. Za nami ucichły rozmowy. Yvaine syknęła: – Od twojego spojrzenia jej skóra zrobiła się o pięćdziesiąt odcieni ciemniejsza. Zachichotałam. – Znam ten typ. Chętne do obgadywania za plecami, a zamierają, gdy spojrzysz im