Następnego ranka wstałam przed świtem, jak nastolatka po cichu wymykająca się z domu, dręczona wyrzutami sumienia. Nie było szans, żeby Ashton nie zauważył całej szopki zeszłej nocy, a nie zamierzałam siedzieć naprzeciwko niego przy śniadaniu, udając normalną, funkcjonującą istotę ludzką. No więc tak, próbowałam zwiać. Wymknęłam się na dół, buty w ręku, torba kołysała się u mojego boku. Ale zgadni