Miesiąc później zobaczyłam Isobel idącą samotnie do samochodu. Poczekałam przy bagażniku, zarzuciłam jej worek na głowę, zaciągnęłam za trybuny i wybiłam jej ten zadowolony uśmieszek z twarzy. Nigdy mnie nie widziała. Nikt mnie nie widział. Potem zrobiłam to znowu. I znowu. Co tydzień, jak w zegarku. Za każdym razem, gdy przychodziła do szkoły z siniakiem lub utykając, upewniałam się, że mam niepo