PERSPEKTYWA RAMONA Siedziałem w moim gabinecie, czekając na Lorenę. Nie chciałem jeszcze wyciągać żadnych wniosków, bo musiałem dać jej szansę na wytłumaczenie. Drzwi się otworzyły i wiedziałem, że to ona, bo nawet nie zadała sobie trudu, żeby zapukać. Podeszła do mojego biurka i usiadła mi na kolanach. – Wezwałeś mnie, mój alfo – zamruczała. Wziąłem głęboki, zmęczony oddech. Nie powiedziałbym, że